លោកគ្រូ ប៊ុន ថាន់​ និងភរិយាសក់ អៀងព្រមទាំងកូន ប្រុសម៉ុង ហ្វី អនុស្សាវរីយ៍១ក្នុងពេលភៀសខ្លួន ដែល មិនអាចបំភ្លេចបានឡើយនៅភូមិនួនញ៉ាងប្រទេសលាវ

ខាងក្រោមនេះជាទំព័រដួងចិត្តដែលភរិយារបស់លោកគ្រូប៊ុន​ថាន់បានសរសេរទុក

ឱ្យខ្ញុំជាអនុស្សាវរីយ៍នៅក្នុងពេលដែលយើងបានស្គាល់គ្នានិងបានរស់នៅជាមួួយគ្នា

ក្នុងសាលាឆាន់ដ៏កញ្ចាស់មួយដែលគេបោះបង់ចោលក្នុងឃុុំ«នួនញ៉ាង»ប្រទេសលាវ។

សាលានោះគ្មានជញ្ជាំងទេ ជាសាលាក្នុងវាលរហោដ្ឋានមួួយដែលហ៊ុំព័ទ្ធដោយដើម

ឈើធំៗប្រៀបដូចជានៅក្នុងព្រៃស្រ្មសាន។  ក្នុងពេលយប់ម្តងៗ សម្លេងចចកវយំគួរឱ្យ

ភ័យខ្លាចខ្លាចណាស់ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះមានទីនេះក៏បិសាចលងបន្លាចទៀតផង។

ប្រុសធំដែលកូនប្រុសខ្ញុំឈឺគ្រុនក្តៅស្រែករវើរវាយថា «យក្សធំណាស់ម៉ាម៉ង់»។

(MAMANគឺជាពាក្យហៅមាតាដែលគ្រួសារខ្ញុុុំមានទម្លាប់ហៅដូច្នេះតរៀងៗមកតាំង

ពីដើម​ ដែលប្រែជាខ្មែរថា« លោកម៉ាក់ ឬអ្នកម៉ាក់​ ឬម៉ាក់ ​ឬម៉ែទៅតាមទម្លាប់​នៃការ

និយមនិងថាន:វណ្ណះនៃគ្រួសារនិមួយៗក្នុងសង្គមខ្មែរយើង)។

នៅនោះមានបីសាចលងបន្លាច។ ចំណែកឯប្អូនប្រុសខ្ញុំម្នាក់ដែលឈឺគ្រុនក្តៅដែរបាន

ឃើញមនុស្សមាឌធំៗខ្ពស់កាប់ដើមចេកពន្លំលើក្បាលរបស់គេ។

ក្នុងពេលអាសន្ននោះ លោកគ្រូ ប៊ុនថាន់ដែលជាគ្រូកីឡាម្នាក់ធំខ្ពស់និងមានមនុស្សធម៌

ពេញបេះដូងបានអៀវស្វាមីខ្ញុុំដែលកំពុុងតែឈឺធ្ងន់ដើរមិនរួចពីភូមិមឿងភីនទៅភូមនួនញ៉ាង

ដែលមានចម្ងាយ១០គីឡូម៉ែត្រ ព្រោះ ​នៅទីនោះមានផ្ទះពេទ្យ។ សមាជិកគ្រួសារខ្ញុុំដែលមាន

ចំនួន១៨នាក់ត្រូវជំងឺគ្រុនចាញ់នៅតែខ្ញុំម្នាក់គត់។

ក្រុមគ្រួសារខ្ញុុំទាំងមូលមិនអាចបំភ្លេចគុណបំណាច់របស់លោកគ្រូប៊ុនថាន់ក្នុងគ្រាដ៏កំសត់

វេទនានេះបានឡើយ។ យើងតែងតែនឹកនិងស្វែងរកចង់ជួបលោកគ្រូនិងភរិយាព្រមទាំងម៉ុង

ហ្វីដែលជាកូនប្រុសរបស់លោកគ្រួនិងភរិយាឈ្មោះសក់ អៀងជានិច្ច​ ប្រសិនបើលោកគ្រូនិង

គ្រួសារនៅមានរស់រានមានជីវិតក្នុងប្រទេសណាក៏ដោយ។

សូមទាក់ទងតាមសារអេឡិចត្រូនិចនេះ​ aeke.sp@gmail.comនិងតាមគេហទំព័រនេះ៕

 

ថតចេញពីសៀវភៅអនុស្សាវរីយ៍«មុនស្នេហ៍ភ្លេងមេត្រី»របស់ខ្ញុំ។ សៀវភៅនេះបង្កើតឡើងនៅខែមេសាឆ្នាំ១៩៧៦ក្នុងជំរុំភៀសខ្លួន នៅខ្វាងទ្រី​ប្រទេស វៀតណាម

ទំព័រដួងចិត្តនៃភរិយាលោកគ្រូ ងួន ប៊ុន ថាន់