នេះ ជាបទសម្ភាសរបស់លោកស្រីបណ្ឌិត ប៉ែន សេដ្ឋារិន ជាមួយលោក ចួន ធូ ពិធីករនៃទូរទស្សន៍ស៊ីធីអ៊ិន CTN កាលពីឆ្នាំ២០០៧។ លោកស្រីបណ្ឌិត បានរៀបរាប់ពីដំណើរជីវិតខ្លះៗរបស់ខ្លួន ពីដំណើរចាកចោលស្រុកខ្មែរដោយសារសង្គ្រាម ពីការវិវឌ្ឍនៃស្រុកយីពុន (ជប៉ុន) ព្រមទាំងស្នាដៃតែងនិពន្ធ បកប្រែសម្រួល និងកិច្ចការស្រាវជ្រាវ របស់លោកស្រីផងដែរ។ មុននឹងបញ្ចប់កិច្ចសន្ទនានេះ បណ្ឌិតសេដ្ឋារិន បានផ្តាំផ្ញើថា «ស្រឡាញ់ជាតិ មានតែត្រូវគោរពវិន័យ។»
ខាងក្រោមនេះជាទំព័រដួងចិត្តដែលភរិយារបស់លោកគ្រូប៊ុនថាន់បានសរសេរទុក
ឱ្យខ្ញុំជាអនុស្សាវរីយ៍នៅក្នុងពេលដែលយើងបានស្គាល់គ្នានិងបានរស់នៅជាមួួយគ្នា
ក្នុងសាលាឆាន់ដ៏កញ្ចាស់មួយដែលគេបោះបង់ចោលក្នុងឃុុំ«នួនញ៉ាង»ប្រទេសលាវ។
សាលានោះគ្មានជញ្ជាំងទេ ជាសាលាក្នុងវាលរហោដ្ឋានមួួយដែលហ៊ុំព័ទ្ធដោយដើម
ឈើធំៗប្រៀបដូចជានៅក្នុងព្រៃស្រ្មសាន។ ក្នុងពេលយប់ម្តងៗ សម្លេងចចកវយំគួរឱ្យ
ភ័យខ្លាចខ្លាចណាស់ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះមានទីនេះក៏បិសាចលងបន្លាចទៀតផង។
ប្រុសធំដែលកូនប្រុសខ្ញុំឈឺគ្រុនក្តៅស្រែករវើរវាយថា «យក្សធំណាស់ម៉ាម៉ង់»។
(MAMANគឺជាពាក្យហៅមាតាដែលគ្រួសារខ្ញុុុំមានទម្លាប់ហៅដូច្នេះតរៀងៗមកតាំង
ពីដើម ដែលប្រែជាខ្មែរថា« លោកម៉ាក់ ឬអ្នកម៉ាក់ ឬម៉ាក់ ឬម៉ែទៅតាមទម្លាប់នៃការ
និយមនិងថាន:វណ្ណះនៃគ្រួសារនិមួយៗក្នុងសង្គមខ្មែរយើង)។
នៅនោះមានបីសាចលងបន្លាច។ ចំណែកឯប្អូនប្រុសខ្ញុំម្នាក់ដែលឈឺគ្រុនក្តៅដែរបាន
ឃើញមនុស្សមាឌធំៗខ្ពស់កាប់ដើមចេកពន្លំលើក្បាលរបស់គេ។
ក្នុងពេលអាសន្ននោះ លោកគ្រូ ប៊ុនថាន់ដែលជាគ្រូកីឡាម្នាក់ធំខ្ពស់និងមានមនុស្សធម៌
ពេញបេះដូងបានអៀវស្វាមីខ្ញុុំដែលកំពុុងតែឈឺធ្ងន់ដើរមិនរួចពីភូមិមឿងភីនទៅភូមនួនញ៉ាង
ដែលមានចម្ងាយ១០គីឡូម៉ែត្រ ព្រោះ នៅទីនោះមានផ្ទះពេទ្យ។ សមាជិកគ្រួសារខ្ញុុំដែលមាន
ចំនួន១៨នាក់ត្រូវជំងឺគ្រុនចាញ់នៅតែខ្ញុំម្នាក់គត់។
ក្រុមគ្រួសារខ្ញុុំទាំងមូលមិនអាចបំភ្លេចគុណបំណាច់របស់លោកគ្រូប៊ុនថាន់ក្នុងគ្រាដ៏កំសត់
វេទនានេះបានឡើយ។ យើងតែងតែនឹកនិងស្វែងរកចង់ជួបលោកគ្រូនិងភរិយាព្រមទាំងម៉ុង
ហ្វីដែលជាកូនប្រុសរបស់លោកគ្រួនិងភរិយាឈ្មោះសក់ អៀងជានិច្ច ប្រសិនបើលោកគ្រូនិង
គ្រួសារនៅមានរស់រានមានជីវិតក្នុងប្រទេសណាក៏ដោយ។
សូមទាក់ទងតាមសារអេឡិចត្រូនិចនេះ aeke.sp@gmail.comនិងតាមគេហទំព័រនេះ៕
តាមពិត ការងារពិតប្រាកដរបស់ខ្ញុំគឺការសិក្សាស្រាវជ្រាវទេ។ ខ្ញុំជាអ្នកសិក្សាស្រាវជ្រាវខាងជាតិពន្ធុវិទ្យាហើយចំណង់ចំណូលចិត្តខ្ញុំមានច្រើនណាស់។ ខ្ញុំបង្រៀនផងខ្ញុំជាម្ចាស់ភោជនីយដ្ឋានផងធ្វើការងារជាអ្នកបកប្រែភាសាផងហើយជាអ្នកសរសេរ។ ការងារធំបំផុតរបស់ខ្ញុំគឺមាតា។ មុខងារជាភរិយា ខ្ញុំមិនបានបំពេញប្រហែលជា១៥ឆ្នាំមុន ហើយ នៅពេលដែលខ្ញុំធ្វើសកម្មភាពអប់រំសន្តិភាពសមានចិត្ត ឆ្លងកាត់តាមសមាគមវប្បធម៌អាស៊ីអាគ្នេយ៍CAPSEA ដែលបើកតាំងពី២០ឆ្នាំមុននៅប្រទេសជប៉ុន និង១៦ឆ្នាំមុនជាមន្ទីរជាមន្ទីរអប់រំវិជ្ជាជីវៈនារី និងបណ្ណាល័យសម្រាប់កុមារនៅប្រទេសកម្ពុជា។
បើនិយាយតាមភាសាជប៉ុន គេថាយើង ពាក់ស្បែកជើងផ្ទាត់ពីរបីគូរតែម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំមិនដែលគិតថាខ្ញុំលំបាកទេ គ្រាន់តែគិតថាបើខ្ញុំជាខ្មែរម្នាក់មិនខិតខំទេ ខ្ញុំមិនមានឈ្មោះថាជាប្រជាជនខ្មែរទេ ហើយស្អប់ពាក្យទូលផែនដីតែម្នាក់ឯងជាងគេបំផុត។ ដូច្នេះអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើ ហើយធ្វើសព្វថ្ងៃនេះ គឺជាកាតព្វកិច្ចរបស់ខ្ញុំជាពលរដ្ខខ្មែរនិងជាមនុស្សម្នាក់របស់ពិភពលោក។ នៅពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមសរសេរ គឺមិនមែនដោយសារស្រឡាញ់មុខងារជាស្មេរទេ តែចង់ជូនជាគំនិតមួយដល់បងប្អូនខ្មែររបស់ខ្ញុំ ហើយចង់ឱ្យប្រទេសខ្ញុំមានសន្តិភាព មានការគោរពពីជាតិនានាតែប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ បើសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំមានការលំបាកអ្វីខ្លះ ខ្ញុំមិនមានខ្វះទេ ជាពិសេសពីដៃគូររបស់ខ្ញុំដែលរស់នៅជាមួយខ្ញុំដែលដឹងថា ខ្ញុំធ្វើការងារគ្រប់បែបយ៉ាងហើយទាមទារឱ្យខ្ញុំធ្វើការងារផ្ទះគ្រប់បែបយ៉ាងទៀត។
នៅប្រទេសជប៉ុនក៏ដូចជានៅប្រទេសកម្ពុជាដែរនារីភាគច្រើនជាមេផ្ទះ។ បុរសភាគច្រើនចេញទៅធ្វើការយកលុយមកឱ្យភរិយាទុកដាក់។ ដូច្នេះ នារីភាគច្រើនដែលរៀបការហើយ តែងតែឈប់ធ្វើការងារផងឱ្យប្តីចិញ្ចឹមលុះត្រាតែមានបុត្រដែល ត្រូវការចំណាយច្រើនទើបគេទៅធ្វើការបន្តិចបន្តួច។ ឯខ្ញុំវិញ ទោះជាមានស្វាមីក៏មិនអាចពឹងលើកម្លាំងគេដែរ ព្រោះយើងកាន់លុយរៀងៗខ្លួន។ បើខ្ញុំមិនធ្វើការ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើសកម្មភាពអ្វីទាំងអស់ដែលខ្ញុំគិតថាមានប្រយោជន៍ចំពោះមនុស្ស។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានការសប្បាយរីករាយនិង ការពេញចិត្តនឹងការងាររបស់ខ្ញុំជាច្រើន។ ការងារ CAPSEA មានការបកប្រែសៀវភៅក្តី នាំឱ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកអាន។ ទំនាក់ទំនងខ្លះក៏មិនល្អដែរ ប៉ុន្តែមានទំនាក់ទំនងល្អច្រើនជាង ហើយការងារនិពន្ធក្តីការងារបកប្រែអត្ថបទអក្សរសិល្ប៍ល្អៗពីភាសាបរទេសក្តីសុទ្ធតែជាវីតាមីនសម្រាប់ខួរក្បាល និងសតិអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ឱ្យបានរីករាយមានការរំភើបហើយអាចព្យាបាលសេចក្តីមួហ្មងខាងផ្លូវចិត្តខ្លួនឯងបានច្រើន។
ការងារជាអ្នកនិពន្ធ សព្វថ្ងៃខ្ញុំពុំសូវបានធ្វើទេ ព្រោះខ្ញុំសប្បាយចិត្តនឹងធ្វើការបកប្រែអត្ថបទស្រាវជ្រាវដើម្បីបង្រៀននិស្សិតនៅសកលវិទ្យាល័យហើយការងារនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំបានសិក្សាខ្លួនឯងផងមានពេលសិក្សាជាមួយនិស្សិតក្មេងៗផងនិងអាចមានពេលរស់នៅប្រទេសកម្ពុជាក្នុងរយៈពេលវែងទៀតផង។
ខ្ញុំគិតថាដោយសារតែស្ថានភាពផ្លូវចិត្តខ្ញុំសព្វថ្ងៃនេះល្អ ហើយមានលំនឹងផង ខ្ញុំដូចជាលែងមានចំណង់ចិត្តចង់សរសេរប្រលោមលោកប្រឌិតតទៅទៀតហើយ ក៏ប៉ុន្តែ នាអនាគតកាល ខ្ញុំចង់សរសេរបន្ថែមពីរឿងពិតនៃមនុស្សធម្មតា។ ខ្ញុំតែងតែគោរពអ្នកស្រី ប៉ាល់ វណ្ណារីរក្សដែលមានអាយុតិចជាងខ្ញុំទេ ក៏ប៉ុន្តែជារៀមច្បងឆ្នើមក្នុងការសរសេរប្រលោមលោកជីវប្រវត្តិវីរជនជាច្រើន។
នៅពេលដែលយើងជាស្មេរជួបសំណេះសំណាល ឬស្តាប់ការពិព៌ណនារបស់មនុស្សណាម្នាក់ពីជីវិតរបស់គេ យើងមានការរំភើបញាប់ញ័រហើយចង់ឱ្យអ្នកដទៃដឹងពីអ្នកនោះដែរទើបបានជាយើងមានកម្លាំងមានថាមពលនឹងសរសេរ។ ខ្ញុំមានប្រលោមលោកបែបជីវប្រវត្តិនៃនារី២-៣នាក់ ដែលខ្ញុំមានបំណងនឹងបោះពុម្ពផ្សាយប៉ុន្តែជាភាសាជប៉ុន។ ខ្ញុំតោងតែបកប្រែជាភាសាខ្មែរសិន ហើយខ្ញុំជឿថាគឺជាស្នាដៃដែលអាចជាគតិដល់យុវជនយុវនារីជំនាន់ក្រោយព្រមទាំងមិត្តបរទេសដែលចង់ដឹងពីប្រវត្តិកម្ពុជាពិតៗដែលបានពិសោធពីប្រជាជនធម្មតា៕
បានផ្សាយក្នុង កវីនិងអ្នកនិពន្ធនៅប្រទេសជប៉ុន, កវីនិពន្ធនៅប្រទេសជប៉ុន
ពេលវេលារំកិលទៅមុខឥតងាកក្រោយឡើយ។
កុមារភាព យុវភាពរបស់ខ្ញុំបានកន្លងផុតទៅយ៉ាងលឿន
ជាងកន្លះសតវត្សរ៍ទៅហើយ។
ជរាភាព
របស់ខ្ញុំកំពុងតែបោះជំហ៊ានទៅមុខឥតបង្អង់ ។
រាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំតែងតែសួរខ្លួនឯងថា
តើមុននឹងលាចាកលោកនេះទៅ
ខ្ញុំមានកម្លាំងនឹងបំរើអក្សរសាស្រ្តបានប៉ុន្មានរដូវទៀត
បើអារម្មណ៍និងកម្លាំងខ្ញុំចុះទន់ខ្សោយច្រើនដូច្នេះទៅតាមវ័យជរាទៅហើយ?។
ក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធ អ្នកអក្សរសាស្ត្រ និង
អ្នកសារព័ត៌មានចូលនិវត្តន៍នៃវិទ្យុបារាំងអន្តជាតិRFIមួយរូប
ខ្ញុំកំពុងតែសរសេរសៀវភៅជីវប្រវត្តិរបស់ខ្ញុំដើម្បីទុកជូនក្មួយៗនិងចៅៗអាន។
ប៉ុន្តែ
តើសៀវភៅជីវប្រវត្តិរបស់ខ្ញុំ
ដែលខ្ញុំទើបតែចាប់ផ្តើមបានបន្តិចនោះ អាចនឹងបញ្ចប់ហើយចេញជារូបរាង
និងបោះពុម្ពផ្សាយទាន់ពេលដែលខ្ញុំនៅមានជីវិតឬទេ?
កំពុងតែខ្វល់រាល់ថ្ងៃ ស្រាប់តែខ្ញុំបានទទួល
ប័ណ្ណជូនពរថ្ងៃកំណើតខ្ញំគម្រប់៦៨ឆ្នាំមួយដ៍ល្អស្អាត។
ក្រោយពីខ្ញុំបាន
អានប័ណ្ណជូនពរថ្ងៃកំណើតរបស់បណ្ឌិត យឺម កិច្ចសែ
អតីតសាស្ត្រចារ្យអក្សរសាស្ត្រខ្មែរមួយរូប និងជាអតីតសាស្ត្រាចារ្យ
អក្សរសាស្ត្រខ្មែររបស់ប្អូនស្រីខ្ញុំ ព្រហ្ម វ៉ាន់មុនី និងភរិយារបស់លោក
ដែលសព្វថ្ងៃនេះរស់នៅក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ាញ
ដែលប្រកប
ដោយកម្រងពាក្យពេចន៍មិត្តភាពដ៏ក្រអូបចារភ្ជាប់ក្នុងចំណងជើងថា
«ពរជ័យជូនស្រ្តីអក្សរសាស្រ្តនាម សង្វាវ៉ាន» និងអប់ដោយក្លិនកំណាព្យ ជូនពរ
ដ៏ក្រអូប និងពីរោះជាទីពេញចិត្ត
ទាំងអស់នេះ
ជាកម្លាំងទិព្វពិសេសបំផុតដែលជម្រុញឱ្យខ្ញុំប្រឹង
សរសេរបន្តនូវសៀវភៅស្តីពីប្រវត្តិពិតរបស់ខ្ញុំបន្តទៀត។
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា
សៀវភៅនេះនឹងអាចសរសេរចប់ជាស្ថាពរ សមតាមសេចក្តីប្រាថ្នា
និងការកំណត់ទុករបស់ខ្ញុំក្នុងឆ្នាំ២០១៥ខាងមុខនេះ៕
ខួបគំរប់៦៨ឆ្នាំរបស់ខ្ញំ
អរគុណបណ្ឌិត យឹម កិច្ចសែ កវីឯក
នៅប្រទេសអាល្លឺម៉ាញដែលបានប្រើពេលយ៉ាងច្រើនក្នុងការរៀបចំប័ណ្ណដ៏ល្អនេះ។
អរគុណជាអតិបរមាចំពោះឯកឧត្តម ព្រឿង ប្រណិត
កវីឯកដែលបានទូរស័ព្ទជូនពរខ្ញុំពីខេត្តឧត្តរមានជ័យរៀងរាល់ឆ្នំា
ថ្ងៃនេះក្មួយកំពុងរង់ចាំឲ្យតែមេឃភ្លឺ នឹងអាលទូរស័ព្ទទៅជូនពរអ្នកមីង។
និង
អរគុណជាពិសេសចំពោះ
លោក ហេង ឧត្តម
ផងដែរដែលបានជួយវាយអត្ថបទខាងក្រោមនេះដែលជាកាដូសំខាន់មួយ។
គ្រប់យ៉ាងដែលរៀបរាប់ខាងលើនេះសុទ្ធសឹងជាអំណោយ
ដ៏មានតម្លៃបំផុតចំពោះរូបខ្ញុំ។
សូមអញ្ជើញអាន
ឆ្នាំ១៩៤៦ – ១៩៤៧
ជីវភាពថ្មីនៅរាជធានីភ្នំពេញ
លោក យី ស៊ុម និងភរិយា ឌីវណ្ណ ទិញបានដីមួយដុំនៅភូមិបឹងកេងកង សង្កាត់លេខ៦
ក្រុងភ្នំពេញ។ ដីនោះ មានទំហំប្រហែល៧រយម៉ែត្រការ៉េ។ លោកបានរកជាងឲ្យសង់
ផ្ទះឈើប្រក់ក្បឿងធំទូលាយនៅលើទំហំដីពាក់ណ្តាលខាងក្រោយ។ គេហដ្ឋាននោះ
នោះបែរមុខទៅទិសខាងលិច មានជណ្តើរត្រង់ជាង១០កាំ ។
ក្រោយមក លោកប៉ានិងអ្នកម្តាយបានលើកផ្ទះឈើនេះប្រគេនសម្តេចព្រះគ្រូព្រះចៅ
អធិការកែវ អ៊ូច គង់នៅវត្តបុទុមវតី បើខ្ញុំមិនច្រឡំថានះរបស់ព្រះអង្គទេ ដើម្បីជាកិច្ច
តបស្នងព្រះគុណព្រះអង្គដែលបានទទួលឱ្យលោកប៉ាស្នាក់នៅក្នុងពេលដែលលោក
ប៉ាឡើងពីកម្ពុជាក្រោមមកបន្តការសិក្សាក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។ ក្រោយមក លើដី
ដដែលនេះ លោកប៉ាបានរកជាងសង់ជាវិឡាដ៏ស្តុកស្តម្ភមួយពេញលើផ្ទៃដី ទុកតែ
បន្តិចខាងមុខដើម្បីធ្វើសួនច្បារ និងទុកដីនៅកៀនផ្ទះប៉ែកខាងកើត និងខាង
ក្រោយផ្ទះដែលមានទទឹងប្រហែលជាងមួយម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ។ ភូមិគ្រឺះដ៏មាំនេះ
នៅគង់វង់រហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះហើយត្រូវគេយកនៅទទេព្រោះយើងជាម្ចាស់ផ្ទះ
បានរត់គេចភៀសខ្លួនពីរបបយង់ឃ្នងមកនៅប្រទេសបារាំងតាំងពីឆ្នាំ១៩៧៧។
ក្រោយពីរបបខ្មែរក្រហម អ្នកដែលចូលមកនៅបែងចែកជាល្វែងលក់តគ្នា។
ក្នុងបច្ចុប្បន្នកាលនេះ អតីតវីឡារបស់យើង ដាក់លេខ «២៨២» មិនមែនលេខ
«៣៩» ដូូចពីដើមទេ។
គឺជាភូមិគ្រឹះម៉ូតសាមញ្ញមួយ ដែលស្ថិតលើ«វិថីសម្តេចល្វីឯម ក្នុងសង្កាត់
បឹងកេងកង១ ក្រុងភ្នំពេញ ។ដីដែលសល់ពាក់កណ្តាលខាង
មុខ លោកយ៊ីស៊ុមមានគម្រោងទុកស្ថាបនាផ្ទះបីល្វែងជាន់ផ្ទាល់ដី។ ពីរល្វែង
សម្រាប់ជួល។ មួយល្វែងទៀត គ្រួសារស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្នសិន។ លោក
បានសន្សំប្រាក់ឈ្នួលផ្ទះ ទុកសង់ភូមិគ្រឹះមួយក្នុងអនាគតកាល។
មួយឆ្នាំក្រោយមក គូស្វាមីភរិយានេះបានបុត្រីមួយ។ ទារិកានេះ ចាប់កំណើត
ឃើញពន្លឺព្រះអាទិត្យនៅថ្ងៃច័ន្ទ ទី២៤ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤៧។
លោកយាយស្បៃរឿងក៏មានវត្តមានក្នុងពេលបុត្រីសម្រាលដែរ។ ការប្រសូតបុត្រក្នុង
ជំនាន់នោះ ប្រព្រឹត្តនៅផ្ទះ។ ពេលចេញពីឧទរមាតា ទារិកាមានសង្វារព័ទ្ធជុំវិញក។
ឆ្មបមានការលំបាកយកសង្វារចេញពីកទារិកាណាស់ ព្រោះបើគេយកមិនស្រួលទេ
អាចបាក់កដ៏ទន់ខ្ចីរបស់ទារិកានេះ។ ដោយសារតែនាងកើតមកមានសង្វារ ទើប
លោកយាយស្បៃរឿងដែលជាជីដូនដាក់ឈ្មោះចៅស្រីច្បងនេះថា«សង្វាវ៉ាន[១]»។
ទារិកាសង្វាវ៉ានមានសក់ច្រើនខ្មៅក្រឹប ។ សាច់ក្រហមរងាលដែលចាស់ៗចំណាំថា
ប្រែសម្បុរជាសនៅពេលធំបន្តិច…………………………………………………………………
សូមស្លេស ( ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅជីវប្រវត្តិរបស់ខ្ញុំ ដែលខ្ញំកំពុងតែសរសេរ ។សៀវភៅនេះគ្រោងចេញផ្សាយឆ្នំា២០១៥ )
*
* *
[១] សង្វារដែលជាអត្តនាមរបស់ខ្ញុំ សរសេរអត់ដាក់ «រ» ទេ។
ចំណែកឯអ្នកដែលបានកើតក្នុងខែវិច្ឆិកានេះដែរ ហើយក៏ជាអ្នកនិពន្ធនិងជាកវី
ខ្មែរយើងដែរមាននាមថា:
លោកស្រីសេដ្ធារិន រស់នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន
និង
បណ្ឌិត យឹមកិច្ច សែ ក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ាញ
ក.ក.ន
សូមម្ចាស់ប័ណ្ណពីររូបពីររូបជាទីគោរពស្រឡាញ់រាប់អានទាំងពីររូបនិង
អ្នកដែលបានរៀបចំរចនាប័ណ្ណដ៏ល្អស្អាតនេះអនុញ្ញាតការផ្សាយរូបថត
ប័ណ្ណទាំងពីរនេះ ពីររូបជាទីគោរពស្រឡាញ់រាប់អានពីររូប និងលោក
អ្នកអានទាំងអស់ដែលកើតក្នុងខែវិច្ឆិកាដែរ មានសុខភាពល្អមាំមួន និង
ប្រកបដោយសុភមង្គល និង វឌ្ឍនភាពជានិច្ចនិរន្តរ៍៕
C Write រឿងប្រឌិត និងកំណាព្យ
អ្នកនិពន្ធ ប៉ិច សង្វាវ៉ាន សូមស្វាគមន៍ 