Category Archives: កវី និងអ្នកនិពន្ធនៅប្រទេសបារាំង

បណ្ឌិតច្បាប់​ ឌុក​ រ៉ាស៊ី​ អ្នក​នយោបាយ​ខ្មែរជើងចាស់​ ទទួល​អនិច្ចកម្ម​ នៅប៉ារីស

បណ្ឌិត ឌុក រ៉ាស៊ី (រូបភាព​ថតនៅឆ្នាំ​២០១៧ ដោយ ហេង ឧត្តម)

ខ្ញុំ​ ប៉ិច សង្វាវ៉ាន និងស្វាមី ប៉ិច ឈុន មាន​សេចក្តី​សោកស្តាយ​ជាពន់ពេល​ ដែល​បាន​ទទួល​ដំណឹង​មរណភាព​របស់​លោកពូ ឌុក រ៉ាស៊ី។ លោក​ជាអតីតសាស្ត្រាចារ្យ​ច្បាប់របស់​ស្វាមីខ្ញុំ។ គ្រួសារយើងទាំងពីរ​រាប់​អាន​គ្នា​យ៉ាង​ជិត​ស្និត និងស្រឡាញ់គ្នា​ដោយ​ក្តីគោរព​យ៉ាង​ស្មោះស្មើ​។ ខ្ញុំ​​រន្ធត់ និង​សោកស្តាយ ដែល​ខ្មែរ​យើង បាន​បាត់​បង់​ បណ្ឌិត​ច្បាប់​និងអ្នកនយោបាយ ដ៏ក្លាហាន​រូប​ទៀត​ដូចលោកពូ ឌុក រ៉ាស៊ី។ ខ្ញុំ​និងស្វាមី សូមសម្តែង​ក្តី​គោរព​ចំពោះ​វិញ្ញាណក្ខន្ធលោកពូ និង​សូម​សម្តែង​ក្តីក្រៀមក្រំ ​ព្រមទាំងចូលរួម​ចំណែក​រំលែក​ទុក្ខ​ព្រួយ​ជាមួយ​ក្រុមគ្រួសារ និង​លោកជំទាវ​បង ឌុក សេដ្ឋា (បណ្ឌិត មាស សេដ្ឋា) ពី​ចម្ងាយ​ផង។ សូម​វិញ្ញាណក្ខន្ធ​របស់លោកពូ សោយសុខ​គតិភព​នៅ​ឋានសួគ៌នៃបរលោក កុំបីឃ្លាងឃ្លាតឡើយ។​

ខាងក្រោមនេះ ជាអត្ថបទរបស់ វិទ្យុ​បារាំង​អន្តរជាតិ RFI ផ្សាយថ្ងៃទី២៥ ខែមីនា ឆ្នាំ​២០២០។​ គួរ​បញ្ជាក់ថា សពរបស់​លោក ឌុក រ៉ាស៊ី បាន​បូជា​នៅ​ថ្ងៃ​ចន្ទ ទី​៣០ មីនា ២០២០។​

បណ្ឌិត ឌុក រ៉ាស៊ី នៅថ្ងៃទី​៨មីនា២០២០ ទិវារម្លឹក​ខួបកំណើត គម្រប់​៩៥ឆ្នាំ។ (រូបភាព​ថតនៅឆ្នាំ​២០១៧ ដោយ ហេង ឧត្តម)

បណ្ឌិត ឌុក​ រ៉ាស៊ី​ អ្នក​នយោបាយ​ខ្មែរជើងចាស់​ ទទួល​មរណភាព​ នៅជន្មាយុ​ ៩៥ឆ្នាំ

ដោយ ហេង ឧត្តម​

បណ្ឌិតច្បាប់ លោក ឌុក​ រ៉ាស៊ី​ អតីត​ឯកអគ្គរដ្ឋទូតខ្មែរ​ប្រចាំទីក្រុងឡុងដ៍  បាន​ទទួល​មរណភាព​  ដោយជរាពាធ នៅថ្ងៃពុធ ទី​២៥មីនា នៅរដ្ឋធានីប៉ារីស។  លោកគឺជា​អ្នកនយោបាយជើងចាស់ មាន​កិត្តិនាម​កេរ្តិ៍ឈ្មោះ​ល្បីល្បាញ នៅក្នុង​​សម័យសង្គមរាស្ត្រនិយម​ ​និងសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ។ ជំនាន់នោះ ​លោក​មាន​តួនាទី​ជាអ្នកតំណាងរាស្ត្រ​ មណ្ឌលកំពង់ឆ្នាំងនិងជាព្រឹទ្ធបុរសមហាវិទ្យាល័យច្បាប់នៅភ្នំពេញ។  តើ​ព្រឹទ្ធាចារ្យ​បណ្ឌិត​នីតិសាស្ត្រ​រូបនេះ មាន​ជីវប្រវត្តិ​ យ៉ាង​ដូច​ម្តេច​ខ្លះ?

«ចេះច្បាប់  គេបោកមិនបាន ធ្វើអ្វីត្រឹមត្រូវ និងដឹងខុសដឹងត្រូវ​» នេះជា​គំនិត​ដែល​លោក ឌុក រ៉ាស៊ី យល់ឃើញ​តាំងតែ​ពីក្មេងវ័យ​ម្ល៉េះ។ ឈរ​លើ​ទស្សនៈ​​នេះហើយ ដែលលោក​បាន​ប្រឹង​ប្រែង​បន្តវិជ្ជាវិស័យច្បាប់​ រហូត​បញ្ចប់​ថ្នាក់​បណ្ឌិត​នីតិសាស្ត្រ​សាធារណៈ ពី​ប្រទេស​បារាំង នៅឆ្នាំ​១៩៥៧។ បណ្ឌិត​រូប​នេះ ចូល​​​បំពេញការងារ​ នៅ​​អង្គការ​សហប្រជាជាតិ ចំនួន២ឆ្នាំ​ ក្នុង​គណៈកម្មការនីតិកម្ម​ នៅ​បុរី​ញូវយក សហរដ្ឋអាមេរិក​ ហើយ​បន្ទាប់មកទៀត​ បម្រើ​ការងារ​​​នៅស្ថានទូតខ្មែរ​នៅ​ប្រទេស​ថៃ​ ចំនួន​១ឆ្នាំ រួចត្រឡប់ មកធ្វើការនៅក្រសួងការបរទេសវិញ ដល់១៩៦២។

ក្រោយជម្លោះរឿង​ប្រាសាទ​ព្រះវិហារ លោក ឌុក រ៉ាស៊ី ចាក​ចេញ​ពី​ក្រសួងការបរទេស និង​ផ្តើម​ប្រលូក​​ជីវិត​នយោបាយ ហើយ​ក្លាយ​ជាអ្នក​តំណាងរាស្ត្រ។ លោកយល់ថា «ធ្វើ​ជាអ្នក​នយោបាយនិង​​សមាជិកសភា​ មានសិទ្ធនិយាយស្តី​បានច្រើន ទាក់ទងជិតស្និទ្ធជាមួយប្រជា​​ពលរដ្ឋ  និងអាច​បង្រៀនបុរីជន​​​ឱ្យក្លាហាន ​យល់ចេះដឹង​ពីសិទ្ធ​របស់ខ្លួន​។» ក្នុង​ពេល​ដំណាលគ្នា អ្នកតំណាងរាស្ត្ររូបនេះបាន​បង្កើត​កាសែត​ជា​ភាសា​បារាំង​ ឈ្មោះថា Phnom Penh Presse។ នៅ​លើ​សង្វៀន​នយោបាយ លោក​មាន​ការ​ខ្វែង​គំនិត​ទស្សនៈ​នយោបាយ​មួយ​ចំនួន ជាមួយ​សម្តេច​ នរោត្តម សីហនុ រហូត​ដល់​ព្រះអង្គ​​បិទកាសែតភាសាបរទេស​ទាំងអស់ ​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៦៧។ សម្តេច សីហនុ ក៏ធ្លាប់​​មាន​បន្ទូល​គំរាម ​តាម​វិទ្យុ​ជាតិទៀតផង​ថា«ចង់​​បញ្ជូន ឌុក រ៉ាស៊ី ទៅបរលោក»។

នៅ​សម័យ​សាធារណរដ្ឋខ្មែរ ដោយ​ឈរលើគោលការណ៍​ប្រជាធិបតេយ្យ​និង​យុត្តិធម៌​សង្គម​​ បណ្ឌិត​ ឌុក រ៉ាស៊ី បាន សរសេរ​រិះគន់ស្ថាបនា​​របប​ លន់ នល់ ជា​រៀងរាល់ថ្ងៃ តាម​ទំព័រសារព័ត៌មាន​។ អត្ថបទ​វិចារណកថាទាំង​នោះ បាន​ធ្វើ​ឱ្យ​របបថ្មី ក្តៅ​ស្លឹកត្រចៀក​មិនតិចទេ​​។

មុនពេល​ ​ខ្មែរក្រហម លេបត្របាក់​រដ្ឋធានីភ្នំពេញ លោក ឌុក រ៉ាស៊ី បានត្រូវ​តែង​តាំង​ជា​​ឯកអគ្គរដ្ឋទូត វិសាមញ្ញ​និងពេញសមត្ថភាព​​ ប្រចាំ​ចក្រភព​អង់គ្លេស បែលហ្សិក ដាណឺម៉ាក និងហូឡង់ដ៍។ ចាប់ពីឆ្នាំ​១៩៧៥ លោក​ជា​សាស្ត្រាចារ្យ​នីតិសាស្ត្រ​ បង្រៀន​នៅ​សកលវិទ្យាល័យ Amiens ប្រទេសបារាំង​។  ​​ពេល​ចូលនិវត្តន៍ លោកបង្កើត​ព្រឹត្តិបត្រ​ Le Salut Khmer និង ​បង្កើត​សមាគមសិទ្ធមនុស្ស​ឈ្មោះថា «សម្ព័ន្ធខ្មែរការពារ​សិទ្ធមនុស្ស​និង​សិទ្ធបុរីជន»។ ក្រោយ​កិច្ច​ព្រមព្រៀង​សន្តិភាព​ក្រុង​ប៉ារីសរួចមក លោក​ ឌុក រ៉ាស៊ី​ បាន​រៀបចំ​សន្និសីទ​និងសិក្ខាសាសា​​ជាច្រើន​ដែល​ទាក់ទង​នឹង​សិទ្ធ សេរីភាព និង​ប្រជាធិបតេយ្យ​​នៅ​កម្ពុជា។ ពេញ​មួយ​ជីវិតនេះ លោក​បាន​និពន្ធសៀវភៅ ​អត្ថបទវិភាគ​ច្បាប់​ ​និង​វិចារណកថា​ជាច្រើន ជាភាសា​ខ្មែរ​និង​បារាំង។

ជីវិត​របស់​លោក ឌុក រ៉ាស៊ី ហាក់​ជាប់ប្រទាក់​ក្រឡារដឹក​ទៅនឹង​នៅ​ស្ថានការណ៍​ប្រទេស​កម្ពុជា​។​ ក្នុង​មជ្ឈិមវ័យនិងជរា​ភាព​ លោក ឌុក រ៉ាស៊ី តែងតែរញ្ជួល​​ចិត្ត និងបង្ហូរទឹកភ្នែក​ជាញឹកញយ​ ​កាលណា​គេ​និយាយ​លើកឡើងពីរឿង​ខ្មែរ លោក​ស្រណោះស្រុកទេស​ ដែលមិន​គួរ​ធ្លាក់គ្រោះថ្នាក់​​លំបាក​វេទនា ដូច​សម័យ​ខ្មែរក្រហម​សោះ​។​

សព្វថ្ងៃ ភរិយានិង​បុត្រាបុត្រីរបស់លោក ​ចំនួន​៥នាក់ រស់​នៅប្រទេស​បារាំង​។ ភរិយារបស់លោក ឌុក រ៉ាស៊ី គឺ​លោកស្រី​បណ្ឌិត មាស សេដ្ឋា សោកស្តាយ​ និងរន្ធត់ជាពន់ពេក​​ចំពោះការ​បាត់បង់​ស្វាមី ដែលជា​ឥស្សរជន​មួយ​រូប​របស់ខ្មែរ។ លោកស្រីបានរម្លឹកប្រាប់វិទ្យុបារាំង​អន្តរជាតិ​ RFI ពីពាក្យសម្តី​របស់​ស្វាមី ដែល​តែងតែពោល​ និងសរសេរថ្លែងជាញឹកញយ គឺ ៖ «Une paix juste et durable ne peut être fondée que sur les Droits, l’Education et la Morale» (សន្តិភាពសង្គម ពិតប្រាកដនិងគង់វង្ស តែងសំអាងទៅលើច្បាប់, ការអប់រំ និងសីលធម៌)៕​

វណ្ណកម្ម​មួយចំនួន​របស់​អ្នក​និពន្ធ ឌុក រ៉ាស៊ី

-«វិចារណកថា ឌុក រ៉ាស៊ី» បោះពុម្ពឆ្នាំ​២០១៨ ដោយ​ គ្រឹះស្ថាន​បោះពុម្ពឯកសារខ្មែរ នៅភ្នំពេញ​

-«វាសនាខេមរៈបុត្រ» បោះពុម្ពឆ្នាំ​២០១២ ដោយ​បណ្ណាគារអង្គរ នៅភ្នំពេញ​

-«វាសនាប្រទេសជាតិ » បោះពុម្ពឆ្នាំ​២០១២ ដោយ​បណ្ណាគារអង្គរ នៅភ្នំពេញ​

-«Cambodge, Déclin et résurrection», 2012, Société des Ecrivains, Paris

-«La Question de la Représentation khmère à l’ONU, Droit ou Politique», 1974, ed. PEDONE, Paris

-«Les Frontière de la faute personnelle et de la faute de service dans le droit administratif français», 1963, collection Bibliothèque de droit public, Tome XLIII, Paris

 

កវីជូនពរខួបកំណើតខ្ញុំ

មិត្តកវីទាំងពីរ យឹម កិច្ចសែ និង សំ វិជ្ជា តែងតែសរសេរកាព្យទាក់ទងកិច្ចបម្រើអក្សរសាស្ត្រអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ ឬដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំចាប់តាំងពីយុវវ័យរហូតមកទល់វ័យ​ជរាសព្វថ្ងៃនេះ។
ជា​ពិសេស កវីសំវិជ្ជា ដែលមានទេពកោសល្យផ្នែករចនាប័ណ្ណបានយកចិត្ត​ទុក​ដាក់ក្នុង​ការ​រចនា​ប័ណ្ណ​យ៉ាង​ល្អដ៏​គាប់ចិត្តខ្ញុំ។

សូមមិត្តកវីចំណាននិងចំណាប់ទាំងពីរទទួលការសរសើរនិងអំណរគុណជាអតិបរមាអំពីខ្ញុំដែលជាអ្នកនិពន្ធនិងអតីតអ្នកសារព័ត៌មាននៃវិទ្យុអាស៊ី RADIO ASIEសម្លេងខ្មែររយៈពេល៤ឆ្នាំដោយស្ម័គ្រចិត្តអត់បានទទួលកម្រៃរួមជាមួយស្វាមីខ្ញុំ ប៉ិច ឈុន ថាវរី នាមពិត ឡាំគៀងខាហួង បច្ចុប្បន្ន​អ្នកស្រី ក្លូត ណូឡង់និងលោករស់ សាលី និងចុងក្រោយក្នុងវិទ្យុបារាំង​អន្តរ​ជាតិ RFI ( RADIO FRANCE INTERNATIONALE នៅរដ្ឋធានីប៉ារីស៍ ទី​១៦​ នៃ​ប្រទេសបារាំង រយៈពេល១៨ឆ្នំាកន្លះ មុននឹងសុំចូលនិវត្តន៍មុនពេល​​កំណត់គ្រប់​​អាយុ​ត្រឹម​ត្រូវតាម​ច្បាប់ការងារនៃប្រទេសបារាំង។

ឆ្លៀតឧកាសនេះដែរ ខ្ញុំសូមថ្លែងអំណរគុណមិត្តអ្នកស្តាប់ទាំងអស់ដែល​បាន​គាំទ្រនិង​ទទួល​ស្គាល់​ការ​​ងារ​ និងសម្លេងខ្ញុំទាំង​ការផ្សាយព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនិងផ្នែកវប្បធម៌ខ្មែរ។

សូមផ្ញើការរាប់អាននឹងការលឹកជូនមិតអ្នកស្តាប់ជិតឆ្ងាយដែលខ្ញុំមិនស្គាល់នាមនិងភ័ក្ត្រជាទីគោរពគ្រប់ទិស​ទីទាំងអស់ដែលចាប់សម្លេងនៃការផ្សាយនៃវិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិនេះ។

នេះជាប័ណ្ណជូនពរដែលរចនាដោយលោក កែវ ឈុន ក្នុងប្រទេសស្វីស។ ខ្ញុំមាន​ចិត្តរំភើប​ក្រៃ​លែង​​និង​សូមថ្លែងអំណរគុណ​លោក ប្អូន កែវ ឈុន យ៉ាងជ្រាល​ជ្រៅអស់ពីដួង​ចិត្តដែល​បាន​រៀប​ចំ​រចនា​ប័ណ្ណដ៏ល្អនេះ​សម្រាប់​ទិវា​កំណើត​ខ្ញុំគម្រប់​៧៣ឆ្នាំ។

នេះជាអំណោយសំខាន់ដ៏ពិសេសនិងជាតំណាងមិត្តភាពរវាងគ្រួសារយើងទាំងពីរ ទោះបីជាយើងមិន​ទាន់ជួបមុខគ្នាផ្ទាល់នៅឡើយក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ និស្ស័យវប្បធម៌ខ្មែរបានរឹតចំណងមិត្តភាពយើង​ទោះ​​បីជាប្រទេសបារាំងនិងប្រទេសស្វីសនៅឆ្ងាយពីមួយទៅមួយមែន ប៉ុន្តែសន្តានទឹកចិត្ដយើងដែល​ជាអ្នកស្រឡាញ់អក្សរសាស្ត្រអ្រក្សរសិល្យ៍ខ្មែរបានបង្ខិតឱ្យ​យើងនៅជិតគ្នានិង​រឹត​​ចំណង​មិត្តភាពរវាងគ្រួសារយើងទាំងពីរឱ្យវេញធ្លុងមួយជា«ក្រុម​អ្នកអក្សរសាស្ត្រវង់តូច»ដូចដែល​កវីបណ្ឌិត​ យឹម កិច្ចសែ ក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់បានបង្កើត​ពាក្យនេះឡើង។

អរគុណ​កូនធម៌ ឡឹក ជំនោរ ដែល​រចនា​បណ្ណ​ខាងក្រោម​នេះ ហើយ​អរគុណ ហេង ឧត្តម ដែល​ជួយ​រៀបចំ​ប្រកាស​ផ្សាយ​អត្ថបទ​ និងរឿងខ្លីៗ កំណាព្យទាំងឡាយ នៅក្នុង​ឱកាស​ខួប​កំណើត​ខ្ញុំ។

កូន​ក្មួយ​ផ្សេងៗទៀត ក៏បាន​សរសេរ​មកខ្ញុំ​ និងជូន​ពរ​ខ្ញុំ​ជាហូរហែណាស់ដែរ តែ​ខ្ញុំ​ពុំ​ទាន់​អាច​យកមកផ្សាយ​អស់​នៅទីនោះ។ សូម​អរគុណ​ចំពោះសន្តានចិត្ត​ដ៏​ប្រពៃ​របស់​ប្អូន​កូនក្មួយ​និង​មិត្ត​ទាំងអស់​គ្នា។

ឆ្នាំក្រោយ ជួបគ្នានៅភ្នំពេញ ​និពន្ធដោយ​កវី ​គឹម ខូវនី

 

 

 

 

មាត់កង្កែប​ និព​ន្ធ​ដោយ ប៉ិច​ សង្វាវ៉ាន

មិត្តអ្នកអានឃើញ មាត់ និងថ្លង់សំឡេងសត្វកង្កែបនេះ ពេលវាយំ ដើម្បីទាមទារឱ្យមេឃបង្អុរភ្លៀងហើយមែនទេ? «អែប! អែប! អែប!» សំឡេងកង្កែបខ្លាំងគួរឱ្យថ្លង់មែនពេលវាស្រែកយំម្ដងៗ។ រូបរាងកង្កែបក៏មិនល្អ ទំហំប៉ុនបាតដៃកូនក្មេងអាយុ ៤ឆ្នាំសោះ តែសំឡេងកង្កែបខ្លាំងឮដល់ព្រះពិរុណហ្ន៎!។ អ្នកអានចំណាំដូចខ្ញុំដែរមែនទេ កាលណាសត្វកង្កែបបបួលគ្នាយំហើយ ព្រះពិរុណលោកមេត្តាតែងតែមេត្តាបង្អុរភ្លៀងមួយមេពីរមេ ស្រោចស្រពលើព្រះធរណីមិនខានឡើយ។ ខ្ញុំនៅចាំកាលខ្ញុំនៅជាកុមារីម្នាក់ មាតាសម្លាញ់ជាទីគោរពរបស់ខ្ញុំ តែងតែមានប្រសាសន៍ជារឿយៗអំពីស្រីៗដែលចូលចិត្តនិយាយដើមគេពីនេះពីនោះ បែកជាអូរហូរជាស្ទឹងថាជាស្រី «មាត់ដាច ឬមាត់កង្កែប»។​ ស្រីមាត់ដាច ឬស្រីមាត់កង្កែប… ស្រីប្រភេទនេះមិនដែលបិទមាត់លាក់ការសម្ងាត់ណាមួយដែលមិនគួរនិយាយទេ មិនខុសពីសត្វកង្កែបឡើយ។ ពេលខ្លះវានាំគ្នាស្រែកយំយ៉ាងទ្រហឹងគួរឱ្យថ្លង់មិនចង់ឮទេ។ បើយើងហាមវាក៏វាមិនយល់។ វាមិនចេះស្ដាប់ភាសាមនុស្សដូចឆ្កែនិងឆ្មាទេ។

ខ្ញុំលើកយករឿងមួយដែលខ្ញុំបានឮផ្ទាល់ត្រចៀក តាមទូរសព្ទលើតុក្នុងការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ។ ជាសំឡេងបុរសម្នាក់ដែលខ្ញុំមិនស្គាល់មុខ មិនស្គាល់ឈ្មោះ និងមិនស្គាល់សំឡេង គ្រាន់តែដឹងថាជាអ្នកស្ដាប់វិទ្យុម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។

-ម៉ាដាម (Madame អស់លោកប្រុសៗទម្លាប់ហៅស្ត្រីមានស្វាមីថា លោកស្រី-អ្នកស្រី ជាពាក្យបារាំង) ខ្ញុំដឹងថាម៉ាដាមជាអ្នកនាំគាត់មកធ្វើការ គួរតែទទួលស្ដាប់អំពើនេះ តែអ្នកស្រីនោះតែងតែនិយាយដើមម៉ាដាមប្រាប់គេឯង…។

-ចា៎… អរគុណលោក បើទោះជាខ្ញុំមិនអាចប្រព្រឹត្តអំពើនេះដូចសហការីរបស់ខ្ញុំ ក៏ខ្ញុំមិនអាចហាមប្រាម ឬបន្ទោសគាត់ក្នុងនាមជាមិត្តដែលធ្លាប់ស្គាល់គ្នាក្នុងវិទ្យាល័យទេ។ ខ្ញុំក៏មិនខឹងដែរ ព្រោះបើ​មាត់គាត់ដាច។ បើជារូបខ្ញុំវិញ ខ្ញុំពិតជាមិនអាចដើរនិយាយដើម អ្នកដែលបានធ្វើអំពើល្អ និងមានគុណ​ចំពោះខ្ញុំទេ។

និយាយចប់ខ្ញុំក៏ស្ងប់អារម្មណ៍ មិនអាក់អន់ចិត្ត ហើយថ្វាយបញ្ហានេះទៅព្រះ ហើយនឹកថា ហេតុអ្វីក៏ម្ចាស់វាចានេះ មិនប្រាថ្នាក់កើតជាតិក្រោយឱ្យមានស្អាតល្អសមសួនជាងជាតិនេះ? បើជារូបខ្ញុំវិញ ពេលណាខ្ញុំប្រទះរឿង ឬឮពាក្យនិយាយដើមខ្ញុំម្ដងៗ ខ្ញុំគិតថា «គួរណាស់គេស្គាល់ខ្លួនគេ មើលឃើញខ្លួនឯងក្នុងកញ្ចក់ ហើយខំប្រព្រឹត្តតែអំពើល្អ ក្រែងលោព្រះលោកប្រទានរូបសម្បត្តិ មុខមាត់ភ្នែកច្រមុះ ឱ្យល្អជាងជាតិបច្ចុប្បន្ននេះ ទើបប្រសើរជាង។ ខ្ជិលខឹង ជឿសុភាសិតខ្មែរយើង «ធ្វើល្អបានល្អ ធ្វើអាក្រក់បានអាក្រក់»។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចខ្ទប់មាត់ជនមាត់ដាចបានឡើយ។ មនុស្សយើងរាល់រូបសុទ្ធតែមានមាតាបិតាអប់រំតាំងពីតូចក្រូចឆ្មារម្ល៉េះ។ កុសលធម៌មិនចាំបាច់យកប្រាក់មួយបាច់ ឬអំណោយមួយការ៉ុងទៅជួយជនខ្វះខាត ឬជនក្រីក្រទេ។ អំពើល្អដោយកាយវាចាចិត្តមិនបាច់ប្រើឬចំណាយប្រាក់កាសឡើយ ហើយទទួលផលល្អក្នុងជាតិនេះតកូនតចៅ…។ ខ្ញុំជឿជាក់ ពីព្រោះអំពើសប្បុរសធម៌របស់មាតាបិតាខ្ញុំគ្រប់យ៉ាង តាំងពីជំនួយប្រាក់កាស ទីកន្លែងក្នុងវីឡា ឬភូមិគ្រឹះឱ្យសាច់ញាតិដែលមកពីខេត្ត ឬជនបទស្នាក់នៅបរិភោគឥតបង់ថ្លៃនោះ បានហុចផលក្នុងជាតិនេះ គឺក្រុមគ្រួសារទាំងមូលរបស់យើង ចំនួន៩៤នាក់ បានគេចផុតពីរបបយង់ឃ្នងខ្មែរក្រហមទាំងអស់គ្នា ហើយបានចេញមកក្នុងនាមជាជនជាតិបារាំងធ្វើមាតុភូមិនិវត្តន៍យ៉ាងងាយ ដោយគ្មានសំបុត្រស្នាមបញ្ជាក់ ព្រោះលិខិតបញ្ជាក់ទាំងអស់ត្រូវបានយើងកម្ទេចចោល គ្មានសល់នៅតាមផ្លូវដើម្បីបំបាត់ដានថាគ្រួសារយើងជាអ្នកអន្ទ្រើស មានឋានៈវណ្ណៈខ្ពស់ និងចេះដឹង ដែលជាទីប្រាថ្នារបស់អង្គការ ដើម្បីសំឡេះចោលឱ្យខ្ទេច។ សូមរង់ចាំអាន «ខ្ញុំជាស្រី» និង «ដំណើរឆ្ពោះទៅរកសន្តិភាពក្នុងដែនឥណ្ឌូចិន» ដែលខ្ញុំនឹងនិពន្ធទុកជូនអ្នកស្នេហាវប្បធម៌ខ្មែរទាំងអស់ដែលចង់ដឹងជីវិតនៃអ្នកស្រឡាញ់អក្សរសាស្ត្រយ៉ាងប្ដូរផ្ដាច់មួយរូប។

សរសេរចប់នៅម៉ុងទីញី ប្រទេសបារាំង

ថ្ងៃទី១០ មេសា ២០១៩

មាត់វៀច និពន្ធដោយ ប៉ិច សង្វាវ៉ាន

ប្រអប់មាត់មនុស្សយើងម្នាក់ៗបញ្ជាក់ពីអត្តចរិតរបស់យើង។ អ្នកដែលកើតមកខ្វះនេះខ្វះនោះ ឬមានលក្ខណៈមិនសមរម្យដូចគេ ខ្មែរយើងតែងតែមានជំនឿ តែងតែនិយាយថា «យើងមិនបានធ្វើបុណ សាងកុសល ពីអតីតជាតិ ឬបច្ចុប្បន្នជាតិ»។ ខ្ញុំបានអានសៀវភៅខ្លះដែលសរសេរភាសាខ្មែរ ឬបរទេស (បារាំង ឬអង់គ្លេស) បានសរសេរអំពីលក្ខណៈប្រអប់មាត់របស់មនុស្សប្រុសស្រី។ ខ្ញុំយល់ស្របថាគេសរសេរត្រូវ។

ខ្ញុំនេះរងកម្មណាស់ ជួបតែមនុស្សស្រីមួយចំនួនរិះគន់មិនសមហេតុផល អាងតែមាត់គ្មានគម្រប ចេះតែព្រួសវាចាអមិត្តតាមតែគំនិតខ្វះវិចារណញ្ញាណ មិនខ្វល់និងគ្មានវិប្បដិសារីលើពាក្យដែលខ្លួនបាននិយាយ។ ថាកូនក្មេងមិនទាន់ដឹងក្ដីចុះ គ្នាមិនទាន់ចេះពិចារណា មនុស្សកញ្ចាស់សក់ពីរពណ៌ទៅហើយ កោតនិយាយស្ដីមិនសមហេតុផល មិនខ្លាចគេវាយតម្លៃបន្ទាបបន្ថោក។

មេម៉ាយម្នាក់ដែលជាភរិយាបញ្ញវន្តម្នាក់ ដែលរស់នៅជាយក្រុងប៉ារីស៍។ តាមពិតខ្ញុំបានជួបស្ត្រីនេះតែពីរដងគត់ គឺនៅផ្ទះខ្ញុំម្ដងនៅពេលយើងអញ្ជើញមកពិសារបាយ និងម្ដងទៀត នៅផ្ទះស្ត្រីនោះដែលដែលអញ្ជើញស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំទៅបរិភោគនៅផ្ទះគាត់វិញ។ មិនដឹងជាខ្ញុំបាននិយាយពីអង្កាល់ថា «ខ្ញុំមាននិស្ស័យអាណិត និងចូលចិត្តជួយជនដែលមានជីវភាពទន់ខ្សោយក្រីក្រណាស់។ មេត្តាករុណាធម៌នេះ ជាគំរូប្រពៃដែលខ្ញុំទទួលបានពីអំពើ និងសកម្មភាពភាពរបស់លោកប៉ាចៅ យី ស៊ុម និងលោកម្ដាយ ឌីវណ្ណ ឌីឡូបែស្ស៍ តាំងពីរូបខ្ញុំនៅតូចអាយុ ៩ ឬ ១០ ឆ្នាំម្ល៉េះ។ នៅភ្នំពេញតាំងពីខ្ញុំមានអាយុ ១៣ ឬ ១៤ ឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមដាក់ទានជាលុយ ជាសម្លៀកបំពាក់ឱ្យជនក្រីក្រដោយហេតុថា ខ្ញុំតែងតែពិចារណាធ្វើការប្រៀបធៀនខ្លួនខ្ញុំ ជាមួយនឹងអ្នកក្រីក្រតោកយ៉ាកដែលខ្ញុំបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែក។ ធម្មជាតិស្មោះត្រង់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំតែងតែតំណាលពីសន្ដានចិត្តរបស់ខ្ញុំប្រាប់អ្នកដែលខ្ញុំស្រឡាញ់រាប់អាន រាប់ទាំងសាច់ថ្លៃរបស់ខ្ញុំ។ តាមពិតទៅមិនមែនមនុស្សតិចជាង ១០ ឬ ២០ ទេ ដែលខ្ញុំបាននិយាយពីទឹកចិត្តមេត្តាធម៌របស់ខ្ញុំនេះ។

ស្ត្រីម្នាក់បានលើកយកពាក្យពិតរបស់ខ្ញុំ ថាចូលចិត្តរាប់អានអ្នកក្រីក្រជាងអ្នកមាន ដែលវាយឫកមើលងាយបន្ថោកអ្នកទុរគត ទៅប្រាប់ក្មួយរបស់ស្វាមីខ្ញុំថា «ខ្ញុំចូលចិត្តរាប់អានអ្នកក្រនេះ ព្រោះតែចង់ឱ្យអ្នកទាំងនោះទ្រខ្ញុំ»។ ឱ! ម្ចាស់ថ្លៃអើយ! ខ្ញុំរាប់អានគាត់យ៉ាងស្មោះអស់ពីដួងចិត្ត គ្មានក្នុងគ្មានក្រៅ គ្មានចង់បានការកោតសរសើរពីអ្នកនេះ ឬអ្នកផងឯទៀតទេ ចុះហេតុអ្វីស្ត្រីនេះទិតៀននិយាយដើមខ្ញុំខុសពីសន្ដានចិត្តខ្ញុំទាំងស្រុងដូច្នេះ? ខ្ញុំហួសចិត្ត និងខកចិត្ត ហើយក៏ដកការរាប់អានអស់ពីបេះដូងខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនស្ដាយទេ មនុស្សណាក៏ដោយមិនថាជាបងប្អូន ជាញាតិសន្ដាន ឬជាមិត្ត មនុស្សដែលប៉ិនខាងវាយតម្លៃខ្ញុំមិនសមហេតុផល និងគ្មានមូលដ្ឋានពិតប្រាកដនិងច្បាស់លាស់ ខ្ញុំកាត់ចោលឥតស្រណោះ និងមិនចង់ឃើញស្រមោល ឬដានជើងមនុស្សប្រភេទនេះ។ ខ្ញុំយល់ថា សេពគប់ជនប្រភេទនេះនាំឱ្យខាតពេល ខាតទឹកមាត់ដើម្បីនិយាយគ្នា។

ខឹងពេក ថ្ងៃនេះខ្ញុំនិយាយប្រាប់អ្នកនៅជិតខាងខ្ញុំថា ប្រហែលពីជាតិមុន គាត់មានចរិតចូលចិត្តពេបជ្រាយ ឬនិយាយមិនល្អពីគេហើយ បានជាក្នុងជាតិនេះមាត់គាត់វៀច។ បើគាត់យកគំនិតមកគិតបញ្ហាល្អៗ និងសំខាន់ៗប្រហែលជាត្រូវបានគេគោរព និងកោតសរសើរ ជាជាងគេដៀលជេរ។

បុរសណាបានភរិយាបែបនេះ ច្បាស់ជាយ៉ាប់ហើយ ទោះជាបុរសនោះមានសញ្ញាបត្រខ្ពស់កម្រិតណា​ក៏ដោយ។

ខ្ញុំតែងតែបន់ព្រះរាល់យប់ សូមព្រះអង្គបញ្ចៀសមនុស្សមិនល្អពីខ្ញុំ៕

ភ្លើងប្រចណ្ឌ​​ និពន្ធដោយ ប៉ិច សង្វាវ៉ាន

មិនថាភេទស្រី ឬភេទប្រុស បើជនណាម្នាក់មានចិត្តប្រចណ្ឌស្វាមី ឬភរិយារបស់ខ្លួនហើយ ជនប្រភេទនោះបាត់បង់ទាំងអស់នូវវិចារណញ្ញាញ។ អារម្មណ៍ពួកគេត្រូវភ្លើងប្រចណ្ឌឆេះរោលរាលពេញខួរក្បាល និងដុតរោលពេញបេះដូងដែលអាចធ្វើឱ្យខូតខាត ឬបែកបាក់គ្រួសារក៏មាន។

ក្នុងមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានទទួលពាក្យសម្ដីរបស់ស្ត្រីនាក់ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំហួសចិត្ត និងគិតស្មានមិនដល់។ ខ្ញុំពិចារណាថា ចុះហេតុអ្វីបានជាស្ត្រីទាំងនេះ ព្រួសភ្លើងប្រចណ្ឌមកលើខ្ញុំដែលមិនបានប្រព្រឹត្តអំពើថោកទាបលើស្វាមីនារីទាំងនេះឡើយ ​កុំថាឡើយដល់ទៅសម្ដី ឬអាកប្បកិរិយា និងរូបកាយ។

រសៀលថ្ងៃមួយ កាលនោះខ្ញុំមានវ័យ៣០ឆ្នាំ និងមានកូនពីរនាក់ គឺស្រីម្នាក់អាយុ១៧ឆ្នាំ និងកូនប្រុសបន្ទាប់អាយុ១៦ឆ្នាំ​ ទូរសព្ទរោទ៍ឡើង សំឡេងនិងសម្ដីស្រីបញ្ញវន្តម្នាក់បានថ្លែងទាំងកំរោលមកកាន់ខ្ញុំថា៖

-មើលវិក្កយបត្រទូរសព្ទ ឃើញតែផ្ទះនេះដែលប្ដីខ្ញុំបានហៅមកមិនឈប់ឈរ…

ខ្ញុំមិនបាច់គិតច្រើនថាអ្នកដែលខំហៅទូរសព្ទមករករឿងខ្ញុំនេះ ជាអ្នកដែលខ្ញុំមិនស្គាល់ឡើយ។ ខ្ញុំស្គាល់ច្បាស់ណាស់សំឡេងរបស់អតីតមិត្តនារីខ្ញុំដែលបានរួមថ្នាក់រៀនទីបញ្ចប់នៃវិទ្យាល័យព្រះស៊ីសុវត្ថិ។ ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយទៅវិញយ៉ាងហី និងចិត្តត្រជាក់៖

-ហេតុអ្វីក៏ឯងមិនហាមប្ដីរបស់ខ្លួន ឬសួរដើមហេតុ ហៅទូរសព្ទមកខ្ញុំញឹកញាប់? ខ្ញុំគ្រាន់តែជាអ្នកលើកទូរសព្ទមកស្ដាប់ ខ្ញុំខុសដែរឬ? ធម្មតា មិនថាខ្លួន មិនថាខ្ញុំទេ កាលណាទូរសព្ទក្នុងផ្ទះរោទ៍ហើយ ត្រូវតែលើកស្ដាប់និងឆ្លើយ។ ហេតុអ្វីថាឱ្យខ្ញុំ។ គួរតែសួរប្ដីរបស់ខ្លួនជាមុនសិន ឬក៏ហាមប្ដីខ្លួនទៅ មុននឹងព្រួសកំហឹងលើខ្ញុំ។ សូមបញ្ជាក់ខ្លីថា៖ លោកប្ដីរបស់ខ្លួនទូរសព្ទមកសួរអំពីចំនួនអ្នកចូលរួមក្នុងរាត្រីជប់លៀងរាំកម្សាន្ត ដើម្បីរកកម្រៃមកផ្គត់ផ្គង់សកម្មភាពអក្សរសាស្ត្រ នៃសមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរនៅបរទេស ដោយចង់ដឹងថា តើមានភ្ញៀវចូលរួមសមតាមប្រាថ្នាឬទេ? ខ្លួនក៏ដូចខ្ញុំដែរ កាលណាទូរសព្ទក្នុងផ្ទះរោទ៍ ត្រូវតែលើកដើម្បីឆ្លើយជាដរាប។

ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក អ្នកដែលហៅទូរសព្ទមកខ្ញុំច្រើនលើកច្រើនសារនោះ ក៏បានហៅមកទៀត។ ខ្ញុំបាននិយាយតាមត្រង់៖

-សូមលោកឈប់ហៅមកខ្ញុំទៀត។ ភរិយាលោកប្រចណ្ឌលោកជាមួយខ្ញុំមិនសមហេតុផល។ ខ្ញុំឆ្លៀតពេលនេះជម្រាបលោកឱ្យប្រាប់ភរិយាលោកផងថា ខ្ញុំនេះមិនយកប្ដីនរណាទេ។

ខ្ញុំមានប្ដីមានទាំងកូន។ ខ្ញុំជាមនុស្សមានពូជអម្បូរ បើទោះជាខ្ញុំនៅទំនេរឯកា ក៏ខ្ញុំមិនសម្លឹងស្វាមីរបស់ស្ត្រី។​

ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំឈប់ទាក់ទងគ្រួសារនេះ ហើយក៏មិនដែលនឹកស្ដាយអតីតមិត្តនារីរួមថ្នាក់ម្នាក់នេះទាល់តែសោះ ពីព្រោះខ្ញុំមិនឱ្យនរណាម្នាក់ប្រមាថតម្លៃទឹកចិត្តរបស់ខ្ញុំជាដាច់ខាត។ លើសពីនេះពូជរបស់ខ្ញុំ គ្មាននរណាម្នាក់យកស្វាមី ឬយកភរិយារបស់នរណាឡើយ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំសុខចិត្តហត់នឿយធ្វើការបម្រើសមាគមតែម្នាក់ឯង មិនត្រូវការសមាជិកម្នាក់នេះ ដែលមិនបានជួយខ្ញុំម្ដងណានោះទេ។ មនុស្សខ្លះធ្វើការកាប់គាស់ លីសែងធ្ងន់ៗ គេមិនត្អូញត្អែរមួយម៉ាត់ផង ចុះត្រឹមការចំណាយពេលវេលាដើម្បីសមាគមមួយដែលខ្ញុំស្រឡាញ់អស់ពីដួងចិត្ត ដើម្បីអក្សរសាស្ត្រជាតិ ទោះណាជាមានកិច្ចការច្រើនជាងនេះក៏ខ្ញុំអាចទ្រាំទ្របំពេញកាតព្វកិច្ចខ្ញុំជាអ្នកបង្កើតសមាគមនេះ ប្រៀបបីដូចជាមាតាល្អម្នាក់ដែលបានបង្កើតកូនមកហើយត្រូវតែចិញ្ចឹម និងមើលថែបុត្រីបុត្រា ទោះជាអត់ងងុយ ភ្ញាក់កណ្ដាលយប់អាធ្រាត្រក៏ដោយ៕

សរសេរនៅថ្ងៃទី១០ មេសា ២០១៩

ម៉ា ឡាពី ដែល​ខ្ញុំ​ស្គាល់

ខ្ញុំនៅចាំមិនភ្លេច​ នៅឆ្នាំ១៩៦៨ លោក ម៉ា ឡៅពី​ បាននិពន្ធចម្រៀង១បទមានចំណងជើងថា​«នេះឬចិត្តប្រុស?» ច្រៀងដោយអ្នកចម្រៀង«សូ​ សាវឿន»​ដែលក្នុងជំនាន់នោះ។ លោក ម៉ា ឡៅពី បានដាក់រហស្សនាមជូនអ្នកស្រីសូ សាវឿប​ថា«អ្នកចម្រៀងសម្លេងរៃកណ្តឹង»។

សូមជម្រាបថា រឿង«នេះឬចិត្តប្រុស?គឺ ជារឿងប្រលោមលោកទី១ដែលខ្ញុំបាននិពន្ធក្នុងឆ្នាំ​១៩៦៨ ក្រោយពីខ្ញុំបានស្តាប់ការនិយាយរឿងពិតរបស់កញ្ញា​ម្នាក់ដែល​ក្នុង​ជំនាន់​នោះ ​គេ​រៀន​ថ្នាក់ខ្ពស់ជាងខ្ញុំ១ថ្នាក់ ឬ២ថ្នាក់។​​ ក្នុងជំនាន់ អ្នកខ្លះបានដាក់រហស្សនាមឱ្យកញ្ញានោះថា​«បុប្ផា​វិទ្យាល័យ​ព្រះយុគន្ធរ»។ គេស្លៀកពាក់ខុសពីខ្ញុំនិងប្លែកខុសគេ។ ចំណែកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំស្លៀកពាក់របៀប​បារាំងគឺស្លៀកសំពត់ហ្សីបប៉ោង និង ដាក់អាវដែលត្រូវពណ៌នឹងសំពត់តាមរបៀបយុវតី​វ័យ​១៥​ឆ្នាំ។

ក្នុងពេលដែលខ្ញុំបានជួបកញ្ញារូបស្អាតនេះ ដោយចៃដន្យ ក្នុងផ្ទះមិត្តរួមថ្នាក់ម្នាក់ នៅពេលដែល​ខ្ញុំបាន​ទៅជាលេងលើកដំបូង។  គេ​រៀនថ្នាក់ខ្ពស់ជាងខ្ញុំ ២ថ្នាក់។ នៅពេលដែលគេបានឃើញខ្ញុំ គេបាននិយាយរឿងពិតផ្ទាល់ខ្លួនប្រាប់ខ្ញុំ ក្រោយពីបានសរសើររូបសម្បត្តិខ្ញុំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍និងគិតថារឿងនេះជាមេរៀនសម្រាប់ខ្ញុំនិងសម្រាប់យុវនារីទូទៅ ទើបខ្ញុំបាននិពន្ធផ្សាយ​ក្នុង​កាសែត «កោះសន្តិភាព» ដែលមានលោក ជូ ថានី ជាចាងហ្វាង។ លោក ម៉ៅ ប៊ុនថន នាយការិយាល័យ​នៃវិទ្យុជាតិភ្នំពេញបានអានរឿងនេះ​ ក៏បានស្នើសុំដើម្បីផ្សាយជា«ភាគៗក្នុងនាទីភាគនិទាននៃរឿង​ប្រលោមលោក ក្នុងវិទ្យុជាតិភ្នំពេញឆ្នាំ១៩៦៨​ ថែមទាំងត្រូវបានលោក «ម៉ា ឡៅពី» និពន្ធចម្រៀង១បទ​ដាក់អមសាច់រឿងផង។ នេះជាកិត្តិយសទី១របស់ខ្ញុំក្នុងវិស័យអក្សរ​សា​ស្ត្រខ្មែរ ដោយកាលនោះ ខ្ញុំមិន​បានបញ្ចេញ​ឈ្មោះពិត «ព្រហ្ម សង្វាវ៉ាន»ទេ គឺខ្ញុំបានដាក់រហ័ស្សនាមផ្សេងគឺ «ព្រហ្ម សុទ្ធធីតា»​ដែលជាឈ្មោះសម្រាប់ប្រើសរសេរប្រលោម​លោក​ផ្សាយដើម្បីកុំឱ្យលោកប៉ាជ្រាបនិងស្តីបន្ទោស​ព្រោះលោកមិនចង់ឱ្យខ្ញុំរវល់ការអ្វីទេក្រៅពីខំសិក្សាតែ១មុខគត់ដើម្បី​យក​សញ្ញាប័ត្រខ្ពង់ខ្ពស់។

អ្នកស្រីសូ សាវឿន រស់នៅក្នុងប្រទេសបារាំងសព្វថ្ងៃនេះដូចខ្ញុំដែរ។​ នៅបារាំង ខ្ញុំក៏បាន​យក​ចម្រៀងនេះមកច្រៀងខ្លួនឯងឡើងវិញ ទោះបីសម្លេងរបស់ខ្ញុំមិនពីរោះដូចជាអ្នកចម្រៀងវិជ្ជាជីវៈ​​ក៏ដោយ ប៉ុន្តែខ្ញុំចង់រក្សាទុកជាមរតកសិល្បៈ​ខ្មែរ និងទុកជាអនុស្សាវរីយ៍នៃរឿង​ប្រលោមលោក​ទី​១​របស់ខ្ញុំ​

ខ្ញុំសូមជម្រាបដែរ ខ្ញុំនឹងសរសេរលំអិតក្នុងរឿង​«ខ្ញុំជាស្រី»ដែលជារឿងពិតនៃជីវិតផ្ទាល់របស់ខ្ញុំ។ខ្ញុំប៉ង​សរសេររឿងនេះយូរឆ្នាំហើយ ប៉ុន្តែពេលវេលាចេះតែអូសបន្លាយជិត១០ឆ្នាំហើយ។​ ខ្ញុំតាំងចិត្តថា​ត្រូវតែសរសេរឆ្នាំនេះ។ សូមបញ្ជាក់ដែរថា​ អ្នកដែលមានវ័យស្របាលខ្ញុំនិងរស់នៅក្នុងជំនាន់ខ្ញុំ ប្រាកដជានៅចាំលោក «ម៉ា​ ឡៅពី ដែលជាអ្នកធ្វើអត្ថាធិប្បាយ»ដ៏ពីរោះគ្មានពីរ គ្មានគូប្រៀប​ផ្ទឹម ក្នុងពិធីធំៗ ដូចជា ក្នុងព្រះរាជទស្សន​កិច្ចនៃព្រះបាទសម្តេច នរោត្តម សីហនុ អតីតព្រះមហាក្សត្រខ្មែរ ក្នុងពេលព្រះអង្គយាងទៅសម្ពោធ​សមទ្ធិផលជាតិនានា​ ក្នុងសម័យសង្គមរាស្រ្តនិយម និង​ក្នុងពិធីបុណ្យឯករាជ្យជាតិ ក្នុងសមាជជាតិដែល​តែងតែមានការប្រគំបទភ្លេងសម័យទំនើបចម្រុះក្នុងពេលរាត្រី។ល។ លោក ម៉ា ឡៅពី មានទេពកោសល្យពិសេសគ្មានពីរឡើយ។

ខាងក្រោមនេះ ខ្ញុំសូមជូនទំនុកចម្រៀងបទ«នេះឬចិត្តប្រុស?»ដែលច្រៀងដោយអ្នកស្រី សូ ​សាវឿន។ អ្នកស្រីជាអ្នកចម្រៀងសំនៀងរៃកណ្តឹងដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសបារាំង។ អ្នកស្រីជាភរិយារបស់លោក ដួង ឆៃលី។

ខាងក្រោម នេះគឺបទ««នេះឬចិត្តប្រុស?»

ខំគេចពីជុងចូលក្នុងអន្ទាក់  គេចពីច្រវាក់ធ្លាក់ក្នុង​រណ្តៅ

មើលឃើញថាសចាប់បានមកខ្មៅ ត្រជាក់ជាក្តៅ សើចក្លាយជាយំ។

ងងឹតថាភ្លឺនេះឬចិត្តប្រុស? ហ៊ានដាក់កំហុសទម្លាក់លើខ្ញុំ

ភ្លេចសំពះផ្ទឹមលើកម្រាលព្រំ ចុះចោលទ្រនំទៅដើរផ្ទាល់ដី។

នេះឬចិត្តប្រុសកាត់ទោសប្រពន្ធ? ពោលពាក្យរិះគន់គ្មានគិតប្រណី

ជេរថែមទៀតមកកំសាកស្វាមី ឱបថើបស្រីថ្មីឱ្យអស់ចិត្តទៅ។

ចម្រៀងក្អួតឈាមនាងព្រាហ្មកេសរ ប្រពន្ធចិត្តល្អជូនពរប្តីខ្លៅ

អូនរង់ចាំបងឱបក្តីសោកសៅ អស់កម្មឈាមខ្មៅសឹមបងវិលវិញ៕

សូមជម្រាបបញ្ជាក់ដែរថា ​ខ្ញុំបានយករឿងនេះមកផ្សាយឡើងវិញ តាមរលកអាកាស៩៥.៦ FM នៃវិទ្យុអាស៊ីសម្លេងខ្មែរ ដែល​ឋិត​វិថី LOUIS BRAILLE 75012 PARIS ដែលខ្ញុំ ប៉ិច សង្វាវ៉ាននឹងស្វាមីខ្ញុំលោក ប៉ិច ឈុន រួមជាមួយលោក រស់ សាលី អ្នកស្រី ណូឡង់ក្លូត នាមដើម ឡាំគៀង ខាហួង​ ដែលបានស័្មគ្រចិត្តបម្រើវិទ្យុសម្លេងខ្មែរ ៩៥FM នៅប៉ារីសទី១២ ប្រទេសបារាំង រៀងរាល់រាត្រីព្រហស្បតិ៍ ដោយធ្វើការឥតកម្រៃ ដើម្បីលើកស្ទួយអក្សរសាស្រ្តអក្សរសិល្ប៍ និង សិល្បៈខ្មែរ ដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ចូលចិត្តតាំងពីយុវវ័យ។  យើងទាំង៤នាក់បានបម្រើវិទ្យុនេះរយៈ​ពេល៤ឆ្នាំ ពីម៉ោង១០​យប់ ដល់ម៉ោង១២អធ្រាត្រ។

ក្នុងរយៈពេលនោះ ខ្ញុំបាននិពន្ធល្ខោននិយាយជាច្រើនរឿង និងបានសម្តែង​បន្តផ្ទាល់ជាមួយក្រុមខ្ញុំទាំង៤នាក់ដែលបានរៀបរាប់នាមខាងលើ។ កាលនោះ កូនពៅរបស់យើង មានវ័យ៨ឆ្នាំ។ កូនស្រីច្បងរបស់ខ្ញុំ​ ជាអ្នក​នៅ​ចាំ​មើលប្អូន។

ក្រោយមកក្នុងខែមីនាឆ្នាំ១៩៩៣ លោក ប៉ែន វ៉ាណូ ដែលជាអ្នកនិយាយផ្សាយព័ត៌មានក្នុងវិទ្យុអាស៊ីបានអានសាព័ត៌មាន LE MONDE ផ្សាយដំណឹងជ្រើសរើសបុគ្គលិ ដែលចេះភាសាបារំាងនិងខ្មែរ bilingue ច្បាស់លាស់សម្រាប់ការផ្សាយផ្នែកភាសាខ្មែរនៃវិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិ RADIO FRANCE INTERNATIONALE (RFI) ដែលមានទីស្នាក់ការនៅរដ្ឋ​ធានី ប៉ារីស៍ ខ្ញុំក៏បានដាក់ពាក្យប្រឡងហើយក៏បានជាប់ចូលធ្វើការជាអ្នកសារព័ត៌មានផ្នែកការផ្សាយភាសាខ្មែរក្នុងវិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិ RFI  នៅ​ PARIS ទី16ème នៅ​ Maison de la Radio។

ក្រៅពីការផ្សាយព័ត៌មាន ខ្ញុំបានកាន់និងរៀបចំនាទី១ចំនួនគឺ នាទីវប្បធម៌ខ្មែរ ដែលមាន «នាទីអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ​ »« នាទីចម្រៀងទំនើបចម្រុះខ្មែរ»  «នាទីជួបសិល្បករខ្មែរក្នុងប្រទេសបារាំង និងក្នុងប្រទេសកម្ពុជា» «នាទីលិខិតអ្នកស្តាប់»។ ខ្ញុំបានធ្វើការក្នុងវិទ្យុបារាំងអន្តរ​តិរយៈ១៨ឆ្នាំ៦ខែ​ ខ្ញុំបាន​សុំចូលនិវត្តន៍មុនគ្រប់អាយុដែលកំណត់មុន១ឆ្នាំ​ ដើម្បីទុកពេល​អាន​សៀវភៅ​ទាំងភាសា​ខ្មែរ​ និងបារាំង រាប់រយក្បាល ដែលនៅឈរសំកុកចាំខ្ញុំទាំងក្រៀមក្រំ២ឬ៣ទសវត្សរ៍មកហើយក្នុងសៀវភៅ​នៃបណ្ណាល័យគ្រួសារ រង់ចាំពេលខ្ញុំលើកយកមកកាន់អានច្រើនឆ្នាំណាស់ហើយ។ ខ្ញុំកាត់តាមលោកប៉ាដែលចូលចិត្តអានតាំងពីយុវវ័យអាយុ១៣ឬ១៤ឆ្នាំ ដោយសារតែខ្ញុំបានឃើញសៀវភៅបារាំងជាច្រើន។

លោកប៉ាអានតែសៀវភៅបារាំង។  គឺក្នុងពេលរៀបចំផ្ទះវីឡាយើង នៅភ្នំពេញ នោះហើយដែលខ្ញុំបានប្រទះឃើញសៀវភៅលោកប៉ាដ៏ច្រើន។ ខ្ញុំក៏បានរៀបចំស្រួលបួល ហើយរើសសៀវភៅពេញចិត្តអានមុនគេ។ ចាប់ផ្តើមចូលចិត្តស្រឡាញ់សៀវភៅ និងរើសសៀវភៅដែលពេញចិត្តអានមុនគេ។ ជំនាន់ខ្ញុំគេបង្រៀនភាសាបារាំងតាំងពីថ្នាក់ដំបូង។

លម្អិតក្នុងកម្រងជីវិតខ្ញុំ​ដែលមានចំណងជើងថា«ខ្ញុំជាស្រី»។ ការនិពន្ធក៏ជាចំណូលចិត្តដ៏ធំបំផុត​១ ​ទៀត​របស់ខ្ញុំណាស់ដែរ។ កូនយើងទាំង៤នាក់កាត់រកខ្ញុំដែលជាមាតាដែរ។ ខ្ញុំបានទិញសៀវភៅ​ជាច្រើនសម្រាប់វ័យពួកគេឱ្យពួកគេអានតាំងពីគេនៅរៀនបឋមសិក្សា។ ពួកគេចូលចិត្តអានណាស់តាំងពីពួកគេនៅតូចៗ។ ខ្ញុំមិនសូវទិញល្បែងលេងសម្រាប់កុមារនិងកុមារីឱ្យពួកគេទេ ក្រៅ​ពីល្បែង​ដែលបង្កើនប្រាជ្ញា។ «អានច្រើនចម្រើនគំនិតនិងមានវោហា»

ទិវាពិភពលោកនៃសំឡេង

ខ្ញុំសែនរំភើប និងសូមលើកដៃជម្រាបអរគុណដ៏ជ្រាលជ្រៅជូនមិត្ត
កវីដ៏ឆ្នើមទាំងពីរររូប គឺ លោក យឹម កិច្ចសែ និងលោក សំ វិជ្ជា ដែល
ផ្តល់កិត្តិយសលើកទឺកចិត្តខ្ញុំ ក្នុង«ទិវាសម្លេងពិភពលោក»នេះ។

សូមមិត្តទាំងពីរនឹងគ្រួសារប្រកបដោយសុភមង្គល សុខភាព
ល្អនិងអាយុវែងយ៉ឺនយូរដើម្បីជាគំរូដល់អនុជនជំនាន់ក្រោយ៕


អរគុណមិត្តល្អ សែ និងប្អូន វិជ្ជា ណាស់ណា ដែលតែងតែលើកទឹកចិត្តធីតា សង្វាវ៉ានខ្ញុំនេះ ជានិច្ច។ នេះពិតជារង្វាន់ទឹកចិត្តពិតៗនិងជារង្វាន់ដ៏មានតម្លៃមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន។

និយាយតាមត្រង់ចុះណា ក្នុងរយៈពេលជាង១៨ឆ្នាំ ជាអ្នកសារព័ត៌មាននៃវិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិRFI ខេមរភាសានេះ និងរយៈពេលមុននេះផង ក្នុងវិទ្យុអាស៊ីសម្លេងខ្មែរ ដែលខ្ញុំនិងស្វាមីខ្ញុំបានស្ម័គ្រចិត្តធ្វើការឥតកម្រៃដើម្បីបម្រើវប្បធម៌ខ្មែរផ្នែកអក្សររសិល្យ៍​និងសិល្បៈខ្មែរ មិត្តអ្នកស្តាប់និងលោកយាយចាស់ៗតែងតែនិយាយផ្ទាល់មាត់ប្រាប់ខ្ញុំ ក្នុងពេលបានជួបនឹងស្វាមីក្នុង​ពិធីផ្សេងៗអញ្ចឹងដែរ។ ក្នុងRFI ជាខេមរភាសា ក៏​តែងតែនិយាយផ្ទាល់មាត់ប្រាប់ខ្ញុំផ្ទាល់មាត់អញ្ចឹងដែរ ពេលគេជួបខ្ញុំនឹងស្វាមីក្នុងពិធីផ្សេងៗ។ អរគុណព្រះណាដែលបានផ្តល់អ្វីៗនិងទេពកោសល្យទាំងអស់នេះដល់ខ្ញុំ។

ចំណែកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំរវល់វក់វីណាស់ពេលនេះ ណាចង់សរសេរសៀវភៅផង ណាចង់អានខ្លះផង ណាចង់កែកុនសម្លៀកបំពាក់ដែលរលុងខ្លះផង ណាចង់មើលភាពយន្តភាគផង។

ហ៊ឺ អាយុក៏ចេះតែកើនទៅមុខ មិនដឹងជាខ្ញុំនៅមានកម្លាំងចិត្តកាយដើម្បីសរសេរនិងបំពេញបំណងទាំងអស់នេះចប់ឬទេបើដែរ មានតែ២ ចំណង់មានច្រើនយ៉ាងនេះ? ​ចិត្ត​ក៏រហ័ស ម្ហ៉ោះហើយ ស្គាល់តែស្ត្រេសគ្មានល្ហែ។ កម្មណាស់ជាតិនេះខ្ញុំ។

សែអើយមិត្តសែ គ្រាន់តែថាផ្ញើកាដូសៀវភៅជូនសែ និង ប្អូនវិជ្ជាក៏ខ្ញុំមិនទាន់មានពេលយកទៅប្រៃសណីយ៍នៅឡើយ ហើយឡានក៏លែងបើកខ្លួនឯងទៅទៀត ស្រាប់តែខ្លាចលែងហ៊ានកាន់ចង្កូតអញ្ចឹងទៅ។ មិនធម្មតាទេណាដូចពាក្យគេនិយាយលេងថាveryយ៉ាប់!

គួរឱ្យអាណិតខ្លួនណាស់ សក់ក៏ជ្រុះស្តើងអស់ព្រោះតែមានស្ត្រេសនេះ៕

រូបគំនូរនេះជាស្នាដៃរបស់វិចិត្រករ ង៉ែត សឹម នៅប្រទេសបារាំង។   លោកបានធ្វើផ្ញើមកខ្ញុំ កាលលោកនៅមានជិវិត ជាមួយនឹងបណ្ណជូនពរឆ្នាំថ្មី។ មុននឹងដាក់រូបនេះ ខ្ញុំក៏បានស្នើភរិយារបស់លោកហើយៗខ្ញុំក៏បានទទួលសេចក្តីអនុញ្ញាតពីអូន ម៉ូលី ង៉ែត ដែលជាភរិយារបស់លោកតាមការសន្ទនាគ្នាតាមទូរស័ព្ទកាលពីខែមករាឆ្នាំ២០១៤ កន្លងទៅ៕

 

បទ​សម្ភាស ប៉ិច សង្វាវ៉ាន ជាមួយ​ទូរទស្សន៍ CTN ឆ្នាំ​២០០៧

នេះ ជា​បទ​សម្ភាស​របស់​ខ្ញុំ​ ប៉ិច សង្វាវ៉ាន ជាមួយលោក ចួន ធូ ពិធីករនៃ​ទូរទស្សន៍ស៊ីធីអ៊ិន CTN កាលពីខែកក្កដា ឆ្នាំ​២០០៧។ កាលនោះ ខ្ញុំ​បាន​ចូលរួម​ជា​មេប្រយោគ​សម្រាប់​ផ្តល់ពិន្ទុវាយតម្លៃ​ស្នាដៃ​រឿងខ្លី និង​ព្រមទាំង​ចូលសិក្ខាសាលានៃ​ពាន់រង្វាន់​អក្សរសិល្ប៍​នូ ហាច។ ក្នុង​កិច្ចសន្ទាននេះ ខ្ញុំ​បាន​រៀបរាប់​ពី​ដំណើរ​ជីវិត​ខ្លះ​ៗ​របស់​ខ្ញុំ ព្រម​ទាំង​ស្នាដៃ​តែងនិពន្ធ​របស់ខ្ញុំ​ផងដែរ។

សូមចុច​ទស្សនានៅទីនេះ៖

ជូនពរថ្ងៃកំណើត ដោយកវី សំ វិជ្ជា

ក្នុងថ្ងៃខួបកំណើតខ្ញុំគំរប់៧១ឈានចូល៧២ឆ្នាំ លោក សំ វិជ្ជាដែលជាកវីមួយរូបនៅសហរដ្ឋ
អាមេរិកបានតែងកំណាព្យអំពីទឹកចិត្តពុះពាររបស់ខ្ញុំក្នុងវិស័យអក្សរសិល្ប៍ អក្សរសាស្ត្រខ្មែរ
តាំងពីឆ្នាំ១៩៦៨នៅភ្នំពេញតាមរយះការបោះពុម្ពផ្សាយប្រលោមលោកមួួយចំនួនក្នុងទំព័រ
«សារព័ត៌មានកោះសន្តិភាព» «វិទ្យុជាតិភ្នំពេញ»នៅឆ្នាំ១៩៦៨ និង ក្នុងប្រទេសបារាំងក្នុង
ព្រឹត្តិប័ត្រ «សេរីកា»ឆ្នាំ១៩៧៧ ​គឺពេលខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសារមកដល់ប្រទេសបារាំង។
បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានសរសេរប្រលោមលោកខ្លីៗផ្សាយក្នុង «សារព័ត៌មាន«នគរធំ»និងសារព័ត៌
មាន«អង្គរបូរី»ក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក។
ក្រោយមក ខ្ញុំបានសរសេររឿងខ្លីៗផ្សាយក្នុងតាមរលកអាកាស«វិទ្យុអាស៊ី95.6FM»នាទីក្រុង
ប៉ារីសប្រទេសបារាំងពីឆ្នំា១៩៨៩ដល់១៩៩២»។ ស្វាមីខ្ញុំនិខ្ញុំព្រមទាំងមិត្តភក្តិ១ចំនួនជាអាទិ៍
ថាវរីឈ្មោះបច្ចប្បន្នគឺអ្នកស្រីណូឡង់ ខាហួង និងលោករស់ សាលីបានបំពេញការងារនេះដោយ
ស្ម័គ្រចិត្តគ្មានកម្រៃទេក្នុងកម្មវិធីពេលរាត្រីពីម៉ោង២១កន្លះដល់ម៉ោង២៤អាធ្រាត្រ។
ក្រោយពីវិទ្យុនេះបិទ
ខ្ញុំក៏បានប្រឡងចូលវិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិRADIO FRANCE INTERNATIONAL RFIផ្នែកការ
ផ្សាយភាសាខ្មែរ ហើយក៏បានជាប់លេខល្អ បើតាមប្រសាសន៍លោកស្រីនិពន្ធនាយកផ្នែកការ
ផ្សាយភាសាបរទេស«EDITH ALAINម» DIRECTRICE DES LANGUES ETRANGERES.
ការប្រឡងមានវិញ្ញាសារសរសេរ វិញ្ញាសារសួរមាត់ និងការប្រឡងសាកសម្លេង។ មេប្រយោគសុទ្ធ
តែថ្នាក់ដឹកនាំសារព័ត៌មាននិងព្រេត្តប័ត្រធំៗនៅប៉ារីស។   ខ្ញុំបានធ្វើការបម្រើវិទ្យុនេះដោយពេញចិត្ត
ព្រោះខ្ញុំស្រឡាញ់ការងារវិទ្យុតាំងពីនៅយុវវ័យម៉្លេះ។
ក្នុង«វិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិ RADIO FRANCE INTERNATIONALE RFI»ខ្ញុំបានបង្កើត
«នាទីអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរនិងសិល្បះខ្មែរ» «នាទីជួបជាមួយសិល្បករខ្មែរ
និង«នាទីអ្នកនិពន្ធខ្មែរនៅប្រទេសបារាំងនិងនៅកម្ពុជា»ចាប់ពីឆ្នាំខែមីនាឆ្នាំ១៩៩៣រហុតដល់
ឆ្នាំ២០១០ គឺឆ្នាំដែលខ្ញុំបានសុំចូលនិវត្តន៍មុន២ឆ្នាំ។ បច្ចុប្បន្នកាលនេះ ក្នុងគេហទំព័ររបស់ខ្ញុំ
WWW.PECHSANGWAWANN.WORDPRESS.COM ខ្ញុំក៏បានបំពេញកិច្ចការនេះ
ដែរតែជាអក្សរហើយនៅតែផ្សព្វផ្សាយអត្ថបទរបស់អ្នកនិពន្ធ ជាពិសេសយុវអ្នកនិពន្ធ យុវកវី
ក្នុងប្រទេសកម្ពុជាដែលខ្ញុំបានស្គាល់និងបានផ្តល់ពិន្ទុក្នុងនាមជាមេប្រយោគនិងវាគ្មិនតាម
សេចក្តីអញ្ជើញពីសមាគមនូហាចនិងសហការជាមួួយសមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរនៅបរទេសរបស់ខ្ញុំ
សរុបសេចក្តី គឺចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៦៨នៅភ្នំពេញ រហូតដល់ឆ្នាំ២០១៨នៅប្រទេសបារាំង។
ខ្ញុំនឹងបន្តសកម្មភាពនេះជានិច្ច៕
ឆ្លៀតឱកាសនេះ ខ្ញុំសូមអរគុណអ្នកនិពន្ធ កវីគ្រប់រូបដែលបានផ្តល់អត្ថបទដ៏មានខ្លឹមសារ
ប្រកបដោយទេពកោសល្យរចនារូបភាពដ៏ល្អប្រណិតលើទំព័រនិមួយៗក្នុងវេបសាយរបស់ខ្ញុំ។
អរគុណលោកអ្នកនាងដែលជាអ្នកនិពន្ធនិងកវី បណ្ឌិតដែលបានរួមចំណែកដ៏មានតម្លៃខ្ពស់
បំផុតក្នុងកិច្ចលើកស្ទួយអក្សរសាស្ត្រនិងអក្សរសិល្ប៍ជាតិយើង៕
សូមទទួលអំណរគុណដ៏ជ្រាលជ្រៅអំពីខ្ញុំ និងការគោរពរាប់អានដ៏ខ្ពស់អំពីខ្ញុំ
ក្នុងថ្ងៃ២៤វិច្ជិកាដែលជាទិវាខួបកំណើតខ្ញុំគម្រប់៧១ឆ្នាំឈានចូល៧២ឆ្នាំ លោកសំ វិជ្ជាដែល
ជាកវីដ៏ឆ្នើមមួយរូបនៅ៝ឯសហរដ្ឋអាមេរិកបានរៀបចំប័ណ្ណជូនពរដ៏ល្អពិសេសនេះសម្រាប់ថ្ងៃនេះ។
គឺពិតជាអំណោយដ៏មានតម្លៃបំផុតចំពោះខ្ញុំ។
សូមលោកកសំ វិជ្ជ្ជាទទួលអំណររគុណនិងសេចក្តីគោរពរាប់អានដ៏ខ្ពស់និងជ្រាលជ្រៅអំពីខ្ញុំ។
ជាពិសេស លោកបានផ្តល់កិត្តិយសចំពោះខ្ញុំក្នុងថ្ងៃពិសេសនេះ៕

ChouN Por Chey Th'ngai Kamnoet Neak Bang Pech Sawawann