ជីវប្រវត្តិពិស្តារ​របស់​ខ្ញុំ

ជម្រាបសួរប្រិយមិត្តអ្នកអានជាទីមេត្រី

ដោយយល់ឃើញថាជីវប្រវត្តិរបស់ខ្ញុំ

ដែលបានផ្សាយក្នុងសៀវភៅនិងទស្សនាវដ្តីមួយចំនួននៅខ្វះចន្លោះច្រើន

និង ដើម្បីឆ្លើយតបទៅមិត្តអ្នកអានប្រលោមលោករបស់ខ្ញុំ   

ជាពិសេសអ្នកសិក្សាស្រាវជ្រាវអក្សរសិល្បិ៍ខ្មែរដែលបានស្នើសុំជីវប្រវត្តិ

របស់ខ្ញុំនោះ ទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តសរសេរជីវប្រវត្តិយ៉ាងពិស្តារជូនដោយរីករាយ។

ជីវប្រវត្តិពិស្តាររបស់ខ្ញុំ ប៉ិច សង្វាវ៉ាន

នាមដើម ព្រហ្ម សង្វាវ៉ាន

ខ្ញុំចាប់កំណើតថ្ងៃទី២៤ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤៧ សង្កាត់លេខ៤ ក្រុងភ្នំពេញ

ក្នុងគ្រួសារមួយដែលប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីខ្មែរ។

ខ្ញុំជាបុត្រីច្បងរបស់លោកចៅ យ៊ី ស៊ុម ចាងហ្វាងសាលាឧទ្ធរណ៍ក្រុងភ្នំពេញ

(សព្វថ្ងៃនេះ គេហៅថាប្រធានទៅវិញ)  និងលោកស្រី ឌីវណ្ណ ដឺឡូប៉េស៍មេផ្ទះ។

(រូបខាងលើ៖ អ្នកមានគុណក្នុងសម្លៀកបំពាក់បុរាណ

នៅពេលចូលរួមក្នុងពិធីតាំងតុក្នុងព្រះបរមរាជវាំងនាទសវត្សរ៍៦០)

ខ្ញុំមានបងប្អូនទាំងអស់ចំនួន១២នាក់ គឺប្អូនស្រី៧នាក់ និងប្អូនប្រុស៤នាក់ដែល

មាននាមដូចតទៅនេះ ៖

– ព្រហ្ម សង្វាវ៉ាន (ខ្ញុំ) ។

– ព្រហ្ម វ៉ាន់មុនី (ស្រី)។

– ព្រហ្ម សិទ្ឋត្រា (ប្រុស) ត្រឡប់ទៅរស់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាវិញ ហើយបច្ចុប្បន្ន

នេះមានថានៈជារដ្ឋលេខាធិការ( Sécrétaire d’Etat)នៃក្រសួងយុត្តិធម៌ក្រុងភ្នំពេញ។

– ព្រហ្ម សេរីគិត (ស្រី) នៅប្រទេសបារាំង។

– ព្រហ្ម វេតថូរីយ៉ា (ស្រី) បាត់បង់េជីវិតនៅមឿងភីនប្រទេសលាវខែតុលាឆ្នាំ១៩៧៦

សូមអានរឿង«ខ្លោចផ្សានៅមឿងភីន»ក្នុងគេហទំព័រនេះ។

– ព្រហ្ម វិជ្ជីឡា (ស្រី) នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។

– ព្រហ្ម រិទ្ឋី (ប្រុស) ស្លាប់ដោយរោគាពាធិនៅប្រទេសបារាំងខែសីហា ឆ្នាំ២០១០។

– ព្រហ្ម កេណ្ឌី (ប្រុស) នៅប្រទេសបារាំង។

– ព្រហ្ម ដាវុធ (ប្រុស) នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។

– ព្រហ្ម លាភបុណ្ណា (ស្រី) នៅប្រទេសបារាំង។

– ព្រហ្ម សិទ្ឋី (ស្រី) នៅប្រទេសបារាំង។

– ព្រហ្ម សូភី (ស្រី) នៅប្រទេសបារាំង។

ថតឆ្នាំ១៩៧២ ក្នុងភូមិគ្រឹះយើងនៅភូមិបឹងកេងកង សង្កាត់លេខ៦ក្រុងភ្នំពេញ

ការសិក្សា

ផ្នែកបឋមសិក្សា  ៖ ខ្ញុំរៀននៅសាលាបុទុមរាជា ក្រុងភ្នំពេញ។ សាលានេះ

ទទួលយកតែសិស្សស្រី។

ផ្នែកមធ្យមសិក្សា ៖

ក្រោយពីប្រឡងធ្លាក់ចូលថ្នាក់ទី៦ទំនើបជាតិនៅ«អនុវិទ្យាល័យព្រះនរោត្តម»

លោកប៉ាបានចុះឈ្មោះខ្ញុំឲ្យចូលរៀនក្នុងវិទ្យាល័យឯកជន «ព្រះខ័ន»នៅភូមិ

បឹងកេងកង ក្បែរវត្តលង្កា មិនឆ្ងាយពីផ្ទះ។  ឆ្នាំបន្ទាប់ ខ្ញុំប្រឡងចូលថ្នាក់

«ទី៦ទំនើបជាតិ»  នៃអនុវិទ្យាល័យព្រះនរោត្តមជាថ្មី តែធ្លាក់ម្តងទៀត  ប៉ុន្តែ

បានពិន្ទុជាប់ចូលរៀនក្នុង«អនុវិទ្យាល័យសង្គមរាស្រ្តនិយម»នៅឯទួលគោក។

នេះជាលើកដំបូង ដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមសិក្សាជាមួយសិស្សប្រុសៗ។  ចាប់ពីថ្នាក់

«ទី៥ទំនើបជាតិ ដល់ថ្នាក់ទី២»ទំនើបជាតិ ខ្ញុំបានផ្លាស់មករៀននៅ«វិទ្យាល័យ

ព្រះយុគន្ធរ» ដែលស្ថិតនៅជិតផ្ទះ។

លុះដល់ឡើងថ្នាក់ «ទី១ទំនើប» និង «ថ្នាក់ទីបញ្ចប់» (ផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រ

ពិសោធន៍)  ខ្ញុំបានផ្លាស់មករៀននៅ «វិទ្យាល័យ ព្រះស៊ីសុវត្តិ» វិញ។    ការ

ផ្លាស់ប្តូរវិទ្យាល័យញឹកញាប់តាមបំណងលោកប៉ា បណ្តាលឲ្យការសិក្សាចុះ

ខ្សោយក្រឺតៗចាប់ពីថ្នាក់ទី១ទំនើបជាតិ។ នៅឆ្នាំ១៩៧០ ខ្ញុំបានជាប់មធ្យម

សិក្សាប័ត្រភាគទី២ ( Baccalauréat 2ème partie)  ដែលក្នុងជំនាន់នោះ គេ

និយមហៅថា បាក់ឌុប ។

ផ្នែកឧត្តមសិក្សា ៖

ខ្ញុំបានសិក្សានៅ «មហាវិទ្យាល័យនិតិសាស្ត្រ និង វិទ្យាសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ច» FFACULTE

DE DROIT ET DES SCIENCES ECONOMIQUES។ ក្នុងឆ្នាំនៅដែរ ខ្ញុំក៏បានចូលរៀន

នៅ  «មហាវិទ្យាល័យអក្សរសាស្ត្រ និងមនុស្សសាស្ត្រ» FACULTE DES LETTRES

ET DES SCIENCES HUMAINES និង «មហាវិទ្យាល័យគរុកោសល្យ» FACULTE

DE  PEDAGOGIEដែរ។

ខ្ញុំស្រឡាញ់ អក្សរសាស្ត្រខ្មែរតាំងពីនៅវ័យក្មេងម៉្លេះ។  ខ្ញុំតែងតែគិត និង

ស្រមៃចង់ក្លាយទៅជាអ្នកនិពន្ធនារីមួយរូបនៃប្រទេសកម្ពុជា ហើយក៏រមែង

តែងតែចិញ្ចឹមចិត្តប៉ងប្រាថ្នាជានិច្ចចង់ចូលជាសមាជិកានៃ «សមាគមអ្នក

និពន្ឋខ្មែរ»។

ចាប់តាំងពីមានវ័យ៨ឆ្នាំម្ល៉េះ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅខ្មែរ និង សៀវភៅបារាំង

ណាស់ ។ លុះដល់ចម្រើនវ័យបាន១៣ឆ្នាំ ចំណង់ចំណូលចិត្តក្នុងការអានសៀវ

ភៅកាន់តែមានសន្ទុះខ្លាំងឡើងៗ។  ខ្ញុំនិយមអានសៀវភៅសិក្សា ទាំងភាសាខ្មែរ 

ទាំងភាសាបារាំងហើយក៏ចូលចិត្តអានសៀវភៅប្រលោមលោកខ្មែរផ្នែកមនោ

សញ្ចេតនានិងប្រលោមលោកផ្នែកជីវិតសោកសៅដែរ។

អាយុ ១៦ឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមសរសេររឿងខ្លីៗ ដោយសារមូលហេតុអាក់អន់ចិត្តនឹង

មិត្តនារីខ្ញុំ ពីរបីនាក់ដែលនាំគ្នាមករំខានខ្ញុំដល់ផ្ទះ មុនថ្ងៃខ្ញុំប្រឡងមធ្យមសិក្សា

ប័ត្រភាគទី១ ឬ បាក់អង( BACCALAUREAT 1ère partie)មួយថ្ងៃ ពីព្រោះពួក

គេមិនប្រឡងផ្លោះយកមធ្យមសិក្សាប័ត្រភាគទី១ដូចខ្ញុំទេ។ពេលនោះ ទោះបីជា

ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកថា   ខ្ញុំត្រូវប្រឡងនៅថ្ងៃស្អែក តែពួកគេមិនចេញពីផ្ទះខ្ញុំឡើយ។

គេនៅរំខានពេលវេលាខ្ញុំហើយបបួលខ្ញុំឱ្យរៀនរាំបារាំងដែលខ្ញុំមិនចូលចិត្តទាល់

តែសោះ ។  អំពើមិនល្អនេះបណ្តាលឲ្យខ្ញុំមានការអាក់អន់ស្រពន់ចិត្តជាពន់ពេក។ 

ការអន់ចិត្តនេះបានជំរុញឱ្យខ្ញុំចាប់ដងប៉ាកកាបង្ហូរទឹកខ្មៅជម្រុះភាពសៅហ្មងតាម

រយៈការសរសេររឿងខ្លីៗហើយផ្ញើទៅជូនលោក ម៉ៅ ប៊ុនថនដែលជាអ្នកនិពន្ឋនិង

ជាអ្នកចាត់ចែងរៀបចំ«នាទីភាគនិទានរឿងប្រលោមលោក»នៃវិទ្យុជាតិភ្នំពេញ។

  លោកម៉ៅ ប៊ុនថន ដែលជាអ្នកនិពន្ឋរឿងអប់រំក៏បានយកជ្រើសរើសយកសាច់

រឿងខ្លីៗរបស់ខ្ញុំ ទៅបញ្ចូលក្នុងរឿងប្រលោមលោករបស់លោក  ហើយ ផ្សាយតាម

រលកអាកាសវិទ្យុជាតិ ។ ប៉ុន្តែ លោកពុំបានបញ្ចេញនាមប៉ាកកា ឬរហស្សនាមរបស់

ខ្ញុំ «ព្រហ្ម សុទ្ធធីតា»ម្តងណាឡើយ។ទោះជាយ៉ាងនេះក្តីក៏ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយ

ណាស់ទៅហើយ។ ខ្ញុំមានមោទនភាពយ៉ាងក្រៃលែងក្នុងពេលនោះ។  ម៉្លោះហើយ

ទឹកចិត្តស្នេហាអក្សរសាស្រ្តនិងបំណងចង់សាងឈ្មោះជាអ្នកនិពន្ឋ ដែលបានចាក់

ឬសដុះកប់យ៉ាងមាំក្នុងជម្រៅដួងចិត្តក៏បានចាប់ប៉ិចពន្លកក្នុងបេះដូងក្រពុំចាប់តាំង

ពីពេលនោះមក។

ថតនៅហាង Bonheur
ឆ្នាំ១៩៦៤ ភ្នំពេញ អាយុ១៧ឆ្នាំ

ឆ្នាំ១៩៦៨   មិនអាចទប់សន្ទុះចិត្តដែលចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធតទៅទៀត ខ្ញុំក៏

បានសាកល្បងនិពន្ធរឿងទី១ដែលដាក់ចំណងជើងថា «នេះឬចិត្តប្រុស?»

តាមសំណូមពរមិត្តនារីបីនាក់ដែលមានវិបត្តិផ្ទាល់ខ្លួន។ ខ្ញុំបានប្រើនាមប៉ាក

កា«ព្រហ្ម សុទ្ធធីតា»។ រឿងនេះត្រូវបានអ្នកនិពន្ធ «ជូ ថានី» ដែលជានាយក

សារព័ត៌មាន «កោះសន្តិភាព» យកទៅចុះផ្សាយក្នុងកាសែតនេះ។ បន្ទាប់ពី

រឿងនេះផ្សាយក្នុងកាសែតចប់ លោក ម៉ៅ ប៊ុនថនបានសុំអនុញ្ញាតយក

ទៅរៀបចំជាភាគៗផ្សាយក្នុងនាទីភាគនិទានរឿងប្រលោមលោកតាមរលក

ធាតុអាកាសនៃវិទ្យុជាតិភ្នំពេញចាប់ពីថ្ងៃ៥កក្កដារហូតដល់ខែកញ្ញាឆ្នាំ១៩៦៨

ទើបចប់បរិបូណ៌។ ខ្ញុំសូមបញ្ជាក់ដែរថារឿង «នេះឬចិត្តប្រុស?» មានដាក់អម

ចម្រៀងមួយបទដែលលោកម៉ា ឡៅ បាននិពន្ឋបទភ្លេងនិងទំនុកច្រៀង។

បទ«នេះឬចិត្តប្រុស?»នេះច្រៀងដោយអ្នកស្រី សូ សាវឿន។ ខ្ញុំពុំដែលគិត

ស្មានទាល់តែសោះថារឿង «នេះឬចិត្តប្រុស?»  ត្រូវបានទទួលសំបុត្រលើក

ទឹកចិត្ត និងសរសើរដ៏ច្រើនដល់ម្លឹង ពីមជ្ឃដ្ឋានអ្នកស្តាប់ទូទាំងព្រះរាជាណា

ចក្រកម្ពុជា។ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមលិខិតសរសើរទាំងអស់នោះ ខ្ញុំក៏បានទទួល

លិខិតរិះគន់មួយច្បាប់ដែរពីយុវជនម្នាក់ឈ្មោះ «ឃ្នុះ ទាំ» សិស្ស«វិទ្យាល័យ

ព្រះសុរាម្រិត» ក្នុងខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។

ឆ្នាំ១៩៦៨ អាយុ ២១ ឆ្នាំ
រក្សាសិទ្ធិ

មួយឆ្នាំក្រោយមក គឺនៅឆ្នាំ១៩៦៩ ក្នុងពេលវិស្សមកាល ខ្ញុំបាននិពន្ធរឿង

«ថ្ងៃ៤កក្កដា» ដោយប្រើរហស្សនាម«ព្រហ្ម សុទ្ធធីតា»ជាថ្មី។ រឿងនេះត្រូវ

បានចុះផ្សាយក្នុងសារព័ត៌មាន «ដំណឹងចុងក្រោយ» របស់លោក ជុំ កែម។

  ខ្ញុំមិនហ៊ានប្រើនាមពិតទេ ព្រោះនៅជំនាន់នោះ  គេពុំទាន់ផ្តល់តម្លៃឲ្យអ្នក

និពន្ធនារីនៅឡើយ ។ ម៉្យាងទៀត ខ្ញុំក៏ពុំចង់ឲ្យលោកប៉ាជ្រាប ខ្លាចលោក

ប្រកាន់ខឹង ពីព្រោះលោកមិនចូលចិត្តឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីក្រៅពីខិតខំសិក្សាឲ្យបានជោគ

ជ័យនិងបានសញ្ញាប័ត្រខ្ពង់ខ្ពស់នោះឡើយ។

ក្រោយពីបានជាប់មធ្យមសិក្សាប័ត្រភាគទី២ (បាក់ឌុប) (BACCALAUREAT

2^ème PARTIE)នៅឆ្នាំ១៩៧០ ខ្ញុំបានផ្អាកការនិពន្ធសិន ព្រោះខ្ញុំជាប់បន្តការ

សិក្សាផ្នែក «វិទ្យាសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ច» ក្នុង «មហាវិទ្យាល័យនីតិសាស្ត្រ និង

វិទ្យាសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ច» (Faculté de Droit et des Sciences économiques)។

ទន្ទឹមនោះ   ខ្ញុំក៏បានឆ្លៀតទៅសិក្សាផ្នែក «អក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ» ក្នុង «មហាវិទ្យា

ល័យ អក្សរសាស្ត្រ និងមនុស្សសាស្ត្រ»ដែរ (Faculté des Lettres et des

Sciences Humaines)  ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៧១ ដល់ឆ្នាំ១៩៧៣។ ក្រោយពីបាន

ប្រឡងជាប់ចូល«មហាវិទ្យាល័យគរុកោសល្យ»  ( Faculté de Pédagogie)

ខ្ញុំបានបោះបង់ចោលការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ នីតិសាស្ត្រ និងមហាវិទ្យា

សាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ច ដែលខ្ញុំមិនស្រឡាញ់ចូលចិត្តទាល់តែសោះហើយចេះតែខំ

ទ្រាំទៅរៀនដើម្បីបំពេញចិត្តលោកប៉ារបស់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ។  ព្រោះហេតុនេះ

ហើយបានជាការសិក្សារបស់ខ្ញុំមិនបានជោគជ័យដូចក្តីបំណងរបស់លោកប៉ា

ឡើយ។  នៅទីបំផុត ទើបខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តទៅសិក្សាក្នុង «មហាវិទ្យាល័យគរុ

កោសល្យ»  ដើម្បីឈោងចាប់យកមុខងារសាស្ត្រាចារ្យភាសារខ្មែរស្របតាម

ចំណង់ចំណូលចិត្ត  និងឧបនិស្ស័យរបស់ខ្ញុំវិញ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែបន្តការសិក្សា

ក្នុងមហាវិទ្យាល័យអក្សរសាស្ត្រ និង មនុស្សសាស្ត្រដដែលមិនមិនបោះបង់ចោល

ឡើយ។ ការស្រមៃនិងក្តីប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំដែលចង់ក្លាយជាសមាជិកាមួយរូបនៃ

«សមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរ»ក៏បានសម្រេចដូចបំណងនៅ«ថ្ងៃទី១៩ ខែតុលា ឆ្នាំ

១៩៧៣»។ ខ្ញុំបានចូលជាសមាជិកា«សមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរ»លេខ«១៩៣»។ 

នៅលើប័ណ្ណសមាជិកនៃសមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរ ខ្ញុំបានពាក់ឈ្មោះស្វាមីថា«លោកស្រី

ប៉ិចឈុន»ទៅតាមទន្លាប់ខ្មែរយើងសម្រាប់ស្ត្រីដែលរៀបការ ។ នៅប្រទេសយើងមិន

ដូចនៅប្រទេសបារាំងទេ។ នៅស្រុកបារំាងស្ត្រីដែលរៀបការតាមច្បាប់ហើយត្រូវតែ

ប្រើ ឬពាក់នាមត្រកូលរបស់ស្វាមីហើយភ្ជាប់់ជាមួយនឹងគោត្តនាមរបស់ខ្លួនដូចឈ្មោះ

ដែលខ្ញុំប្រើសព្វថ្ងៃនេះថា «ប៉ិចសង្វាវ៉ាន» មិនមែនប្រើនាមត្រកូល«ព្រហ្ម»ទៀតទេ។

ស្ថានភាពគ្រួសារ

ខ្ញុំបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ នៅថ្ងៃទី១ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧២ នៅទីក្រុងភ្នំពេញ

ជាមួយលោក ប៉ិច ឈុន បញ្ញវន្តខ្មែរមួយរូប។ ស្វាមីខ្ញុំបានទទួល«បរិញ្ញាប័ត្រ

ផ្នែកពាណិជ្ជកម្មអន្តរជាតិ»នៃ«មហាវិទ្យាល័យពាណិជ្ជសាស្រ្ត» នាទីក្រុង

ភ្នំពេញក្នុងឆ្នាំ១៩៧១ និងជាអតីតនិស្សិតឆ្នាំទី៣នៃ«មហាវិទ្យាល័យនិតិសា

ស្រ្ត» ក្រុងភ្នំពេញ។ នៅមុនប្រទេសយើងធ្លាក់ក្នុងកណ្តាប់ដៃកុម្មុយនីស្តខ្មែរ 

  ស្វាមីខ្ញុំមានមុខងារជានាយក (Chef de service) ផ្នែកការនាំចូលនៃក្រុមហ៊ុន

ឯកជន«សែលកម្ពុជា» (SOCIETE SHELL DU CAMBODGE)។

ពិធីសូត្រមន្តដៃ ៖ រូបថត ប៉ិច សង្វាវ៉ាន (រក្សាសិទ្ធិ)

 

 

ថ្ងៃសៅរ៍ទី១មករាឆ្នាំ១៩៧២ ក្នុងពេលទទួលភ្ញៀវនៅភោជនីយដ្ឋាន «ព្រះច័ន្ទពេញវង់» ក្រុងភ្នំពេញ កម្ពុជា រូបថត ប៉ិច សង្វាវ៉ាន (រក្សាសិទ្ធិ)

 

នៅប្រទេសបារាំង ស្វាមីខ្ញុំបានទទួលបរិញ្ញាប័ត្រផ្នែកគ្រប់គ្រងពាណិជ្ជកម្ម

នៅវិជ្ជាស្ថានពាណិជ្ជកម្ម និង ចែកចាយចំណីអាហារ( IPCAD) ហើយក៏បាន

ទទួលបរិញ្ញាប័ត្រជាន់ខ្ពស់ ផ្នែកវិស្វកម្មអភិវឌ្ឍន៍នៃ «វិជ្ជាស្ថានពហុបច្ចេក

សំាងល្វី»នៅស៊ែរហ្ស៊ីប្រទេសបារាំង (INSTITUT  de la POLYTECHNIQUE 

de SAINT LOUIS à CERGY en FRANCE)។ ស្វាមីខ្ញុំប្រកបការងារជាប្រធាន

គណនេយ្យគឺជាការងារដែលគាត់មិនស្រឡាញ់ចូលចិត្តទេ។ បន្ថែមលើការងារ

ចិញ្ចឹមជីវិត ស្វាមីខ្ញុំបានបម្រើការងារជាអ្នកសារព័ត៌មានសរសេរអត្ថបទផ្នែក

សេដ្ឋកិច្ចអន្តរជាតិ (Chronique économique) ក្នុងវិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិRFI

រយៈពេល២ឆ្នាំ៩ខែ គឺចាប់ពីថ្ងៃ០១ ខែមករាឆ្នាំ២០០០រហូតដល់ថ្ងៃ២៨ ខែតុលា

ឆ្នាំ២០០៣។ នាទីនេះផ្សាយតែម្តងប៉ុណ្ណោះក្នុង១សប្តាហ៍គឺរៀងរាល់ថ្ងៃសុក្រ។

 ក្រោយមកក៏បានលាឈប់ ព្រោះចាប់ពីខែសីហា ឆ្នាំ២០០៤  ស្វាមីខ្ញុំបានទៅបម្រើ

ការងារនៅប្រទេសកម្ពុជាដោយមានតួនាទីជា«សមាជិកនៃក្រុមសង្កេតការណ៍

សេដ្ឋកិច្ច សង្គមកិច្ចនិងវប្បធម៌ (កសសសវ) ដែលមានថានៈស្មើរដ្ឋលេខាធិការ។

លុះដល់ខែមិថុនាឆ្នាំ២០០៩   ស្វាមីខ្ញុំបានឡើងតួនាទីជា «អនុប្រធាននៃក្រុមប្រឹក្សា

សេដ្ឋកិច្ចសង្គមកិច្ច និង វប្បធម៌ នៅទីស្តីការគណៈរដ្ឋមន្រ្តី ( VICE PRESIDENT of

ECONOMIC SOCIAL and CULTURAL COUNCIL <ECOSOCC>  ដែលមាន

ឋានៈស្មើរដ្ឋមន្រ្តី) គឺមានតួនាទីដឹកនាំអង្គប្រជុំ។

ក៏ប៉ុន្តែ  ដោយមកពីមូលហេតុសុខភាពមិនសូវល្អ វ័យក៏ចេះតែឈានទៅមុខហើយ

ម្យ៉ាងទៀត ក៏ចង់ទុកឱកាសសម្រាកឱ្យគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីកេងជីវិត ស្វាមីខ្ញុំក៏បានសុំ

លាលែងចេញពីមុខដំណែងនៅថ្ងៃទី៤ ខែមករា ឆ្នាំ២០១១ដើម្បីវិលត្រឡប់មករស់

នៅជួបជុំគ្រួសារក្នុងប្រទេសបារាំងវិញ។

យើងខ្ញុំទាំងពីរមានបុត្រីបុត្រាចំនួនបួននាក់ គឺ កូនស្រីម្នាក់ និង កូនប្រុស៣នាក់

ព្រមទាំងចៅទាំងអស់៥នាក់ គឺចៅប្រុស៣នាក់ និងចៅស្រី២នាក់។ ចៅប្រុសច្បង

របស់យើងត្រូវប្រឡងBACCALAUREATនៅឆ្នាំ២០១៦ហើយ។ យើងក៏មានកូនធម៌

ចំនួន៩នាក់ដែរ គឺកូនធម៌ស្រី៤នាក់ និងកូនធម៌ប្រុស៥នាក់ ។ កូនធម៌៨នាក់រស់នៅក្នុង

ប្រទេសខ្មែរ និងម្នាក់រស់នៅក្នុងប្រទេសបារាំង។

ថតនៅក្រុងសាន់ន័រSannois នៅ២២ មករា ១៩៧៧ គឺមកដល់ប្រទេសបារាំង២០ថ្ងៃ

(ថតក្នុងផ្ទះយើងនៅសាន់ណ័រ

ប្រទេសបារាំងឆ្នាំ១៩៨៦)

– កូនស្រីច្បង ប៉ិច សង្វានីដា កើត នៅថ្ងៃ ៧ វិច្ឆិកា ១៩៧២នៅសង្កាត់លេខ

៤ក្រុងភ្នំពេញ។ សង្វានីដាមាន«អនុបណ្ឌិតផ្នែកអក្សរសិល្ប៍អង់គ្លេសទំនើប

MASTER DE LA LITTERATURE ANGLAIS MODERNE»និងបានទទួល

«សញ្ញាប័ត្រអនុបណ្ឌិតផ្នែកគ្រប់គ្រងពាណិជ្ជកម្ម MASTER OF BUSINESS

ADMINISTRATION»នៅ ឆ្នាំ២០០០ នៅទីក្រុងប៉ារីស ប្រទេសបារាំង។ នាង

ជាអតីតសាស្រ្តាចារ្យ ផ្នែកភាសាអង់គ្លេសនៅមហាវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ត្រ ក្រុង

ភ្នំពេញ រយៈពេល៣ឆ្នាំ គឺក្រោយពីនាងនិងស្វាមីព្រមទាំងប្អូនប្រុស២នាក់បាន

ទៅទស្សនាប្រទេសកម្ពុជា ឆ្នាំ២០០៦ក្នុងការរង់ចាំច្បាប់អនុញ្ញាតិចេញទៅ

ប្រទេសកាណាដាក្នុងទ្វីអាមេរិកខាងជើង។ បន្ទាប់ពីបានរស់នៅក្នុងប្រទេស

កម្ពុជាមួយរយៈកាលនេះ កូនស្រីខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់នាងក៏បានចេញទៅកសាង

ជីវភាពថ្មីក្នុងប្រទេស កាណាដា កាលពីខែឧសភាឆ្នាំ២០១០។ សព្វថ្ងៃនេះ  យើង

នៅសល់តែកូនប្រុស២នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសបារាំងគឺ ៖

– ប៉ិច បញ្ញា ហ្សេរ៉ាល់ កើតនៅ ថ្ងៃទី៤ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៧៣ ក្នុងសង្កាត់លេខ៤

ក្រុងភ្នំពេញ។  គេមានសញ្ញាប័ត្រ«បណ្ឌិតវិស្វករ ផ្នែកអាកាសចរណ៍ស៊ីវិល

និងអវកាស  ចេញពីសាលាជាតិអាកាសចរណ៍ស៊ីវិលនៃក្រុងទូលូស្ស៍ ប្រទេស

បារាំង DOCTEUR DE L’ECOLE NATIONALE SUPERIEURE DE

L’AERONAUTIQUE ET DE L’ESPACE» DE L’ECOLE DOCTORALE

INFORMATIQUE ET TELECOMMUNICATIONS à TOULOUSE en

FRANCE  (Spécialité : Télécommunications spatiales)

ភរិយារបស់បញ្ញាមាននាមថា អឿងសុខ ហ្គេច។  នាងមានសញាប័ត្រ

«អនុបណ្ឌិតផ្នែកច្បាប់សាធារណៈ»ចេញពី«សាកលវិទ្យាល័យស៊រប៊ន»

UNIVERSITE SORBONNES រដ្ឋធានីប៉ារីស។  គេទាំងពីរមានបុត្របុត្រីចំនួន

៤នាក់គឺ ប្រុស២នាក់និងស្រី២នាក់។

– ប៉ិច ហ្វ្រេដេរិក វ៉ាំងសង់  កើតថ្ងៃទី២២ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៧ ក្នុងទីក្រុងអាក

ហ្សង់ទើយ(Argenteuil) ប្រទេសបារាំង។ កូនទី៣នេះជាប់សញ្ញាប័ត្រវិស្វករ

ផ្នែកអាកាសកោសល្យសាស្ត្រ (INGENIEUR en GENIES CLIMATIQUES)

– ប៉ិច វិរៈសិទ្ឋ វិចទ័រ កើត ថ្ងៃ១០ ខែមិថុនា ១៩៨៥ នៅទីក្រុងសាន់ន័រ ប្រទេស

បារាំង។ កូនប្រុសពៅនេះជាប់«បរិញ្ញាប័ត្រសិល្បៈភាពយន្ត និង ជាវិស្វករ

ផ្នែកព័ត៌មានវិទ្យា»នៅប្រទេសបារាំង។ សព្វថ្ងៃនេះ កូនពៅបានបែកចេញទៅ

រស់នៅក្នុងប្រទេសកាណាដា តាំងពីថ្ងៃ៣ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១១។

 ខ្ញុំមិនដែលបានគិតសូម្បីម្តងណាសោះឡើយថា ខ្លួនខ្ញុំនិងគ្រួសារទាំងមូល

ត្រូវនិរាសពីទឹកដីកម្ពុជាមាតុប្រទេស ទោះបីជាប្រទេសជាតិធ្លាក់ក្នុងភ្លើង

សង្គា្រមវឹកវរយ៉ាងណាក៏ដោយ។ នៅទីបំផុត ព្រឹត្តិការណ៍បដិវត្តន៍របស់ខ្មែរ

ក្រហមដ៏ខ្មៅងងឹតនៅថ្ងៃ១៧ ខែមេសា  ឆ្នាំ១៩៧៥បានបញ្ចប់ក្តីស្រមៃរបស់

ខ្ញុំទាំងអស់គ្មានសល់អ្វីបន្តិចសោះឡើយ។ សំណៅរឿងប្រលោមលោកទាំង

អស់របស់ខ្ញុំក៏ត្រូវបានវិនាសបាត់អស់គ្មានសល់ដែរ។ សៀវភៅរូបថតនៃកុមារ

ភាព យុវភាព អពាហ៍ពីពាហ៍ពណ៌ខ្មៅសរ៣០០សន្លឹកនិងហ្វីលកុនទំហំ១៦មីល្លី

ម៉ែត្រដែលថតដោយអ្នកថតរូបវិជ្ជាជីវ:នៃក្រសួងឃោសនាការឬពត៌មានដែល

អំណោយអនុស្សាវរីយ៍ចំណងដៃរបស់លោកម៉ៅ ប៊ុនថនបងធម៌របស់ខ្ញុំព្រមទាំង

រូបថតពណ៌ចំនួន១០០សន្លឹកទៀតដែលថតដោយលោកហុងនៃផលិតកម្មសុរិយា

ភាពយន្ត ក៏ដូចជាឯសារសៀវភៅល្អពេញទូដាក់សៀវភៅកញ្ចក់២ក៏ត្រូវទុកចោល

ដូចជាទ្រព្យសម្បិត្តផ្សេងៗក្នុងភូមិគ្រឹះមាតាបិតាខ្ញុំរហូតនៅថ្ងៃ១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ

១៩៧៥ដែលជាថ្ងៃប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏សោកសៅរបស់ជាតិយើងហើយត្រូវពួកនេះ

បណ្តេញឱ្យចុះចេញពីផ្ទះនៅថ្ងៃ១៨មេសាបានត្រឹមតែសម្លៀកបំពាក់មួយបង្វិចម្នាក់

ថ្នាំពេទ្យសំខាន់ៗនិងស្បៀងអាហារចានឆ្នាំងស្លាបព្រាសមនិងកំសៀវ និងសញ្ញាប័ត្រ

តែប៉ុណ្ណោះ។ កាលណោះ ខ្ញុំនិងស្វាមីទើបតែមានបុត្រីបុត្រាពីរនាក់តូចៗគឺសង្វានីដា

ហៅស្រីគុជ និង សង្វាមុនីរក្សហៅប្រុសធំដែលត្រូវលោកប៉ាខ្ញុំប្តូរឈ្មោះថាបញ្ញានៅ

ប្រទេសបារាំង។ ហ៊ឺ  អ្នកមានគុណរបស់ខ្ញុំនិងកូនចៅទាំងអស់បានចុះចោលផ្ទះវីឡា

«លេខ៣៩ វិថីសម្តេចល្វីឯម សង្កាត់លេខ៤ ភូមិបឹងកេងកង ក្រុងភ្នំពេញ»ទាំងក្រៀម

ក្រំអាឡោះអាល័យជាទីបំផុត។

ក្នុងរបបកុម្មុយនីស្តខ្មែរផ្តាច់ការនេះ ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំផ្ទាល់ និង មាតាបិតាប្អូនៗទាំងអស់

បានទ្រាំរស់នៅយ៉ាងលំបាក និងអត់ឃ្លាន គ្មានសេរីភាពបានតែ៣ខែប៉ុណ្ណោះក៏សម្រេច

ចិត្តរត់ភៀសខ្លួនតាមការដឹកនាំដ៏ឈ្លៀសវៃរបស់លោកប៉ាគេចចេញពីរបបខ្មែរក្រហមដ៏

សាហាវយង់ឃ្នងនេះ ។

យើងបានភៀសខ្លួនឆ្លងកាត់តាមប្រទេសវៀតណាម និងប្រទេសលាវអស់រយៈពេល

ជាងមួយឆ្នាំ (សូមចាំអានសៀវភៅនេះដែលខ្ញុំមិនទាន់សម្រេចដាក់ចំណងជើងនៅ

ឡើយ ) ។ ព្រះលោកបានជួយឱ្យយើងបានចេញផុតមកដល់ប្រទេសបារាំងនៅថ្ងៃ

«ទី២ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៧»ដោយសុវត្ថិភាព និងខ្លាចផ្សាដោយបានបន្សល់ទុក

សពប្អូនស្រីឈ្មោះ  ព្រហ្ម វេតថូរីយ៉ា ដែលបានបាត់បង់ជីវិតដោយជំងឺគ្រុនចាញ់

ក្នុងមន្ទីរពេទ្យបដិវត្តន៍នៅមឿងភីនប្រទេសលាវ។ សពនាងត្រូវបានយកទៅកប់

ក្នុងព្រៃឫស្សីមួយយ៉ាងអណោចអធម៌នៅ«មឿងភីន» ប្រទេសលាវ។

ការស្តាយស្រណោះប្អូនស្រីកម្សត់បានជំរុញឲ្យខ្ញុំសរសេររឿងខ្លីមួយ«ខ្លោច

ផ្សានៅមឿងភីន» ឬ «អស្តង្គត» និង «ថ្ងៃ ៧តុលា១៩៧៥» ដែលបានផ្សាយ

ក្នុងគេហទំព័រនេះដែរ។

ការរស់នៅក្នុងប្រទេសបារាំងរយៈពេលបួនឆ្នាំដំបូង ខ្ញុំតែងតែបង្ហូរទឹកភ្នែកជា

រឿយៗកាលណាខ្ញុំស្តាប់ចម្រៀងខ្មែរម្តងៗ  ពីព្រោះខ្ញុំនឹកស្រណោះខ្លួន នឹកស្តាយ

ប្រទេសយើង និងស្តាយជីវភាពក្សេមក្សាន្តរុងរឿងក្នុងអតីតកាល។  ជ្រកកោនលើ

ទឹកដីបារាំងតាំងពីមានឈ្មោះជាជនភៀសខ្លួនរហូតដល់បានសញ្ជាតិបារំាង  ខ្ញុំមិន

ដែលភ្លេចអត្តសញ្ញាណជាខ្មែរឡើយ។  ការស្រឡាញ់វប្បធម៌ខ្មែរនៅតែដក់ជាប់ក្នុង

ដួងចិត្តខ្ញុំឥតរសាយឡើយ ជាពិសេសអក្សរសាស្រ្តអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរដែលជាវប្បធម៌

ជាតិយើងដែលខ្ញុំសែនស្រឡាញ់ដ៏លើសលប់នៅក្នុងជាតិនេះ។

នៅក្រុងស្ត្រាស់បួរ (Strasbourg)  តំបន់ខ្ញុំ(BAS RHIN) និង គ្រួសារទាំងមូល

រស់នៅយ៉ាងសុខសាន្ត មានការងាររៀងខ្លួន។  នៅទីនោះ យើងបានជួបស្គាល់

បញ្ញាវន្តខ្មែរពីរបីនាក់ដែលជាមិត្តភក្តិរបស់ប្អូនប្រុសខ្ញុំ ឯកឧត្តម ព្រហ្ម សិទ្ធត្រា

បច្ចុប្បន្នជារដ្ឋលេខាធិការនៃក្រសួងយុត្តិធម៌ក្រុងភ្នំពេញ។ ដោយការនឹករឮក

ស្រុកទេសខ្លាំងពេក ខ្ញុំនិងបញ្ញាវន្តខ្មែរទាំងប៉ុន្មាននាក់នោះបានមូលមតិពួតដៃ

គ្នាជាឯកច្ឆន្ទបង្កើតសមាគមមួយដាក់ឈ្មោះហៅថា«សមាគមអ្នកស្នេហា

អរិយធម៌ខ្មែរ»។  ក្រោយពីការងារដ៏នឿយហត់  ខ្ញុំបានចំណាយពេលរាល់

ថ្ងៃអាទិត្យបង្ហាត់របាំខ្មែរដល់យុវនារីភៀសខ្លួនខ្មែរដើម្បីរៀបចំរាត្រីសិល្បៈ  និង

បុណ្យចូលឆ្នាំខ្មែរក្នុងគោលដៅបង្ហាញឲ្យជនជាតិបារាំងនៅក្រុងស្រ្តាស់បួរ

ដើម្បីបង្ហាញឲ្យជនជាតិបារាំងនៅទីនោះស្គាល់វប្បធម៌ដ៏ផូរផង់របស់ខ្មែរយើង។

បន្ទាប់ពីបានរៀបចំជីវភាពរស់នៅក្នុងប្រទេសបារាំងបានស្រួលបួលខ្លះហើយ

ខ្ញុំបានចាប់ដងប៉ាកកាជាថ្មីសរសេររឿងខ្លីៗចុះផ្សាយក្នុងព្រឹត្តិប័ត្រខ្មែរមួយចំនួន

ដូចជា៖

– ព្រឹត្តិប័ត្ររបស់«សមាគមអ្នកស្នេហាអរិយធម៌ខ្មែរ»នៅទីក្រុងស្ត្រាស់បួរ។

– ព្រឹត្តិប័ត្រ«កូនខ្មែរ»នៃ «មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារស្រាវជ្រាវវប្បធម៌ខ្មែរ»ហៅ

កាត់ថា «CEDORECK»នៅទីក្រុងប៉ារីស ដែលមានលោកនុត ណារ៉ាងជា

ប្រធាន។

– ព្រឹត្តិប័ត្រ «ខ្មែរសាមគ្គី» នៅទីក្រុងឡុងដ៍្រ ប្រទេសអង់គ្លេស។

– ទស្សនាវដ្តី«អរិយធម៌ខ្មែរ»នៅក្រុងប៊ែរឡាំង ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។

– សារព័ត៌មាន «នគរធំ» នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។

រស់នៅក្រុងស្ត្រាស់បួរបាន៨ឆ្នាំ ខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសារទាំងអស់បានចាកចេញ

ពីក្រុងនេះនៅឆ្នាំ១៩៨៥ ហើយបានមករស់នៅក្រុងសាន់ន័រ (SANNOIS)

តំបន់៩៥ (DEPARTEMENT 95) ជាយក្រុងប៉ែកខាងជើងរដ្ឋធានីប៉ារីស។

ក្នុងពេលពរពោះទម្ងន់កូនទី៤   ខ្ញុំបានសរសេររឿងប្រលោមលោកខ្នាតវែង

មួយដាក់ចំណងជើងថា«ជើងមេឃថ្មី» ដើម្បីចុះផ្សាយបន្តិចម្តងៗ ក្នុង

«»សារព័ត៌មាននគរធំ»នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ លើសពីនេះ  នៅឆ្នាំ១៩៨៩

 ខ្ញុំនិងស្វាមីបានស្ម័គ្រចិត្តចូលធ្វើការបម្រើ«វិទ្យុអាស៊ីសំឡេងខ្មែរ» ដែល

ជាវិទ្យុសហគមន៍មួយនៅទីក្រុងប៉ារីស ក្នុងសង្កាត់ទី១២ រាល់រាត្រីព្រហស្បតិ៍

ដោយឥតកម្រៃអស់រយៈពេលជិតបួនឆ្នាំ។  នេះជាឱកាសល្អមួយអនុញ្ញាតឲ្យ

ខ្ញុំបាននិពន្ធរឿង

ថ្មី និងលើកយករឿងចាស់ៗមួយចំនួនមករៀបចំល្ខោននិយាយផ្សាយភាគៗ

ក្នុងវិទ្យុអាស៊ី និង ក៏ជាឱកាសមួយទៀតដែលអាចឲ្យបានខ្ញុំបញ្ចេញទេពកោ

សល្យប្រើសំឡេង និង សំដែងរឿងប្រលោមលោកជាមួយស្វាមីខ្ញុំ។ ចាប់តាំង

ពីពេលនោះមក យើងទាំងពីរនាក់ក៏មានឈ្មោះបោះសម្លេងនិងបានទទួល

ការគាំទ្រពីសំណាក់សហគមន៍ខ្មែរនៅប៉ារីស និង ជាយក្រុងប៉ារីស ប្រទេស

បារាំង។

មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ដោយសារការជាប់ចិត្តស្រឡាញ់ និងអាឡោះអាល័យ

សមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរពេក និងដើម្បីបំផុសបំផុលលើកស្ទួយអក្សរសាស្រ្តខ្មែរ

ហើយក៏ដើម្បីសម្រួលការបោះពុម្ពសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ  ទើបនៅថ្ងៃ២កក្កដា១៩៨៩

ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តបង្កើត  «សមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរនៅបរទេស» ASSOCIATION

des ECRIVAINSKHMERS à L’ETRANGER (AEKE) ដោយប្រើឡូហ្គូឬរូប

សញ្ញាចាស់នៃសមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរពីដើម គ្រាន់តែប្តូរជារាងមូលប៉ុណ្ណោះ មិន

មែនរាងបួនជ្រុងទ្រវែងដូចពីមុនទេ។ ខ្ញុំជាប្រធានស្ថាបនិកនៃសមាគមនេះរហូតមក។

«សមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរនៅបរទេសបានរៀបចំការប្រកួតប្រជែងពាន«រង្វាន់

អក្សរសិល្ប៍សន្តិភាព» លើកទី១នៅឆ្នាំ១៩៩៧ និង លើកទី២ ក្នុងឆ្នាំ២០០០

ដោយមានបេក្ខជនក្នុងប្រទេសបារាំង និងប្រទេសកម្ពុជាចូលរួមផងដែរ។

ក្រោយពីវិទ្យុអាស៊ីសំឡេងខ្មែរបិទការផ្សាយបានជាងកន្លះឆ្នាំ «វិទ្យុបារាំង

អន្តរជាតិRFI ( RADIO FRANCE INTERNATIONALE)ក៏បានបង្កើត

ការផ្សាយភាសាបរទេសចំនួនពីរបន្ថែមទៀតគឺ ភាសាខ្មែរ និង ភាសាលាវ។

ខ្ញុំបានប្រឡងជាប់ចូលធ្វើការបម្រើវិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិRFIនេះនៅថ្ងៃ«១មីនា

១៩៩៣» ដោយមានមុខងារជាអ្នកសារព័ត៌មាន(JOURNALISTE)។ កាលពី

ដំបូងក្រៅពីការសរសេរ និង អានព័ត៌មានផ្សាយតាមវិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិនេះ

ខ្ញុំក៏បានកាន់នាទីអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ  នាទីជួបជាមួយសិល្បករខ្មែរក្នុងប្រទេស

បារាំង និងក្នុងប្រទេសខ្មែររាល់ថ្ងៃអាទិត្យដែរ  ហើយក៏បានបង្កើតនាទីសុខា

ភិបាលដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ចូលចិត្ត។  ក្នុងការបម្រើការងារជាអ្នកសារព័ត៌មាន

វិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិដ៏ជាទីស្រឡាញ់ំពេញចិត្តនេះអស់រយៈពេល១៨ឆ្នាំ គឺចាប់ពី

ដើមខែមីនា១៩៩៣ដល់ខែមីនាឆ្នាំ២០១០។ ខ្ញុំបានបញ្ចប់ការងារជានាយិកា

និពន្ធ(CHEF EDITION 2) ដោយបានស្ម័គ្រចិត្តសុំចូលនិវត្តន៍នៅដើមខែឧសភា

ឆ្នាំ២០១០ មុនគម្រប់អាយុ៦៥ឆ្នាំ។

រយៈពេល១៨ឆ្នាំក្នុងការបំពេញការងារដ៏ថ្លៃថ្នូរ និងជាទីមោទនៈនេះ ខ្ញុំបាន

បម្រើការងារដ៏ជាទីស្រឡាញ់អស់ពីកម្លំាងកាយ និងកម្លំាងចិត្ត ដើម្បីតបស្នង

មិត្តអ្នកស្តាប់គ្រប់ទិសទីទាំងអស់ដែលមានភក្តីភាព និង គាំទ្រខ្ញុំ ។

ស្តុយឌីយោRFI ក្រោយពេលខ្ញុំសម្ភាសន៍ 

ក្នុងការផ្សាយចុងក្រោយបង្អស់នៅថ្ងៃ៣១ធ្នូ២០០៩ នៅចុងបញ្ចប់កម្មវិធីខ្ញុំ

បានថ្លែងសារខ្លីមួយលាប្រីយមិត្តអ្នកស្តាប់ទាំងអាឡោះអាល័យបំផុតដើម្បី

ចូលនិវត្តន៍។

ស្នាដៃអក្សរសិល្បិ៍របស់ខ្ញុំ

១ – នេះឬចិត្តប្រុស? (១៩៦៨)

២ – ថ្ងៃ៤កក្កដា (១៩៦៩)

៣  -ខ្លោចផ្សានៅមឿងភីនឬអស្តង្គត (១៩៨១)

៤ – ស្តាយពាក្សមួយម៉ាត់ (១៩៨១)

៥ – ពេលដែលកន្លងទៅ (១៩៨១)

៦ – វាសនាអភ័ព្វ (១៩៨៣)

៧ – មានសង្ឃឹមឬគ្មានសង្ឃឹម? (១៩៨៣)

៨ – ព្រោះរឿងអ្វី? (១៩៨៣)

៩ – ថ្ងៃណា?ថ្ងៃណា? (១៩៨៣)

១០ – កម្មករសេរី (១៩៨៣)

១១ – ខ្យល់សមុទ្រ (១៩៨៤)

១២ – ម្តាយក្មេកទំនើប (១៩៨៤)

១៣ – ព្រោះតែអ្នក (១៩៨៤)

១៤ – បាច់ផ្កា (១៩៨៥)

១៥ – ស្រមោលស្នេហ៍ (១៩៨៥)

១៦ – ជើងមេឃថ្មី (១៩៨៥)

១៧ – លិខិតអាថ៌កំបាំង (ល្ខោននិយាយផ្សាយក្នុងវិទ្យុអាស៊ីនៅបារីសឆ្នាំ១៩៨៩)

១៨ – ស្រមៃបន្ទាប់ពីស្រមៃ (ល្ខោននិយាយផ្សាយក្នុងវិទ្យុអាស៊ីនៅបារីសឆ្នាំ១៩៩០)

១៩ – រូបឥតព្រលឹង (ល្ខោននិយាយផ្សាយក្នុងវិទ្យុអាស៊ីនៅបារីសឆ្នាំ១៩៩១) ដែល

ខ្ញុំនិងស្វាមីខ្ញុំប៉ិច ឈុន ព្រមទាំងសហការីថាវរី ឈ្មោះពិតឡាំគៀងខាហួងនិងលោក

រស់សាលីបានសម្តែងតួ។ ខ្ញុំជាអ្នកចាត់ចែងរៀបចំបច្ចេកទេសសូរស័ព្ទតន្ត្រីនិងសូរស័ព្ទ

ផ្សេងៗតាមទេពកោសល្យលាក់ទុក(don caché)ដែលមិននឹកថាអាចធ្វើបានដោយសារ

តែបានស្តាប់ភាគនិទានរឿងប្រលោមលោករបស់លោកម៉ៅ ប៊ុនថន និងធ្លាប់ស្តាប់ល្ខោន

ជាតិនៃសាកលវិទ្យាល័យវិចិត្រសិល្ប:ដែលខ្ញុំចូលចិត្តតែប៉ុណ្ណោះ។

វណ្ណកម្មរបស់ខ្ញុំដែលបានចេញផ្សាយហើយ

១  –  ជើងមេឃថ្មី

ផ្សាយចេញពីសមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរនៅបរទេស

លើកទី១នៅឆ្នាំ១៩៨៥

លើកទី២ឆ្នាំ១៩៩០

ជើងមេឃថ្មី ត្រូវបានលោក ឡេវ ឡុង ហៅ ឡុងដារា យកមកថតខ្សែភាព

យន្តទំហ៊ំ១៦មីល្លីម៉ែត្រ សម្រាប់បញ្ចាំងលើផ្ទាំងសំពត់សនៅប្រទេសបារាំង។

គេអាចចាត់ទុកជាខ្សែភាពយន្តខ្មែរទី១ ដែលផលិតក្នុងប្រទេសបារាំង។

២ – ស្រមោលស្នេហ៍

ផ្សាយចេញពីសមាគមអ្នកនិពន្ឋខ្មែរនៅបរទេសឆ្នាំ១៩៨៥

៣ – ម្តាយក្មេកទំនើប

ជាកម្រងរឿងខ្លីចេញផ្សាយពីសមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរនៅបរទេសឆ្នាំ២០០៤

៤ – ពេលដែលកន្លងទៅ

ផ្សាយក្នុងសៀវភៅ «ស្នេហាខ្ញុំ»

ផលិតដោយសមាគមអក្សរសិល្ប៍កម្ពុជាស៊ុយអែត

ស្នាដៃដែលគ្រោងនឹងចេញផ្សាយ

– «ខ្ញុំជាស្រី» ជាកម្រងជីវប្រវត្តិ និងសារណាជីវិតផ្ទាល់របស់ខ្ញុំពីស្រុកខ្មែរឆ្លង

កាត់តាមប្រទេសវៀតណាម លាវរហូតមកUNESCOដល់ប្រទេសបារាំង។

– «នារីមុខពីរ»

– «ស្តាយពាក្សមួយម៉ាត់»

– «មានសង្ឃឹម ឬ គ្មានសង្ឃឹម»

– «វាសនាអភ័ព្វ»

– «លិខិតអាថ៌កំបាំង»

-«បញ្ចពិធធីតា»។ល។

សកម្មភាពខ្ញុំក្នុងពិធីផ្សេងៗក្នុងប្រទេសបារាំងនិងប្រទេសកម្ពុជា

ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងពិធីរំលឹកខួបឯករាជ្យជាតិលើកទី៥០នៅឆ្នាំ២០០៣ដែលបាន

ប្រព្រឹត្តទៅនៅយូណេស្កូUNESCOទីក្រុងប៉ារីសប្រទេសបារាំងក្រោមព្រះរាជអធិបតី

ភាពដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់នៃព្រះមហាក្សត្រ នរោត្តម សីហមុនី កាលព្រះអង្គគង់នៅជាព្រះអគ្គ

រាជទូតប្រចាំយូណេស្កូនាទីក្រុងប៉ារីសប្រទេសបារាំង។ 

– ខ្ញុំបានចូលរួមជាមេប្រយោគក្នុងពិធីជ្រើសរើសបវរកញ្ញាខ្មែរប្រចាំប្រទេសបារាំង

ជាច្រើនដង។

– ជាមេប្រយោគក្នុងរាត្រីប្រឡងចម្រៀងខ្មែរក្នុងប្រទេសបារាំង។

រូបថតប្រឡងចម្រៀង

– ជាពិធីការិនីច្រើនដងក្នុងពិធីជ្រើសរើសបវរកញ្ញាខ្មែរប្រចាំប្រទេសបារាំង។

-ជាមេប្រយោគក្នុងការប្រកួតប្រជែង រឿងខ្លី និង រឿងប្រលោមលោកក្នុង

មហោស្រពខ្មែរឆ្នាំ១៩៨៧ ដែលរៀបចំដោយ«មូលនិធិកម្ពុជា» ក្រោមការ

ចាត់ចែងដោយលោក កុល ផេងនៅក្រុងឡុង ប៊ិច រដ្ឋកាលីហ្វ័រនី នៃសហរដ្ឋ

អាមេរិក។

– ចូលរួមជាមេប្រយោគ និងជាវាគ្មិនក្នុងសិក្ខាសាលាដែលរៀបចំដោយ

សមាគមអក្សរសិល្ប៍ នូហាច  និង សមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរនៅបរទេសប្រចាំ

ប្រទេសបារាំងពីឆ្នាំ២០០៦ ដល់ ឆ្នាំ២០១១។

តាមរយៈប្រព័ន្ធឃោសនានៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជានិងនៅក្នុង

ប្រទេសបារាំង

– ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងកម្មវិធីអក្សរសិល្ប៍តុមូលនៃវិទ្យុ«ស្ត្រីខ្មែរ»តាមសេចក្តី

អញ្ជើញរបស់លោកខូតារាឬទ្ឋិ អតីតប្រធានសមាគមអក្សរសិល្ប៍នូហាច។

– ជាភ្ញៀវក្នុងកម្មវិធីបទសម្ភាសន៍មួយរៀបចំដោយ លោកដន ស៊ីប៉ូ នៃវិទ្យុ

សម្លេងសហរដ្ឋអាមេរិក«RADIO VOICE OF AMERICA ហៅកាត់ថាVOA»

ឆ្នាំ ២០០៤។

– ចូលរួមធ្វើអន្តរាគមន៍­ ក្នុង«កម្មវិធីសៀវភៅល្អៗ» ក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធរឿង

«ជើងមេឃថ្មី»។ កម្មវិធីនេះរៀបចំដោយអ្នកនិពន្ធ ប៉ាល់ វណ្ណារីរក្ស នៃសហ

គមន៍អភិវឌ្ឍន៍សៀវភៅនៅកម្ពុជា ក្នុង«ទូរទស្សន៍ជាតិកម្ពុជា(ទទក TVK) »

 កាលពីខែកក្កដា ឆ្នាំ២០០៧ភ្នំពេញ (រូបថតខាងក្រោម)

លោក ជា សំណាង ជាពិធីករ និង ខ្ញុំក្នុងស្ទុយឌីយោទ.ទ.ក.កម្ពុជា

ក្រុមការងារនិងខ្ញុំថតក្នុង «ទទក»ខែកក្កដា២០០៧

កក្កដា២០០៧ ក្នុងទ.ទ.ក.ក្នុងកម្មវិធីសៀវភៅល្អៗ។ខ្ញុំជាមួយនឹងក្រុមនិស្សិត (រូបថត ប៉ិច សង្វាវ៉ាន)

– ជាភ្ញៀវក្នុងកម្មវិធី «ថ្ងៃថ្មី»នៅឆ្នាំ ២០០៧ និង ២០០៨ក្នុងទូរទស្សន៍ខ្មែរ

«ស៊ីធីអិន CTN» នៅភ្នំពេញ។