លោក យូ សុភា ជាសាស្ត្រាចារ្យអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ និងជាអ្នកនិពន្ធវ័យក្មេងមួយរូបដែលមានស្នាដៃគួរជាទីចាប់អារម្មណ៍។ ខ្ញុំបានដឹង តាមរយៈកាសែតនិងទស្សនាវដ្តីក្នុងស្រុក ដែលបានរាយការណ៍ថា លោក យូ សុភាព ជាអ្នកនិពន្ធខ្មែរ ដែលទទួលបានពានរង្វាន់ជ័យលាភីច្រើនជាងគេនៅកម្ពុជា។ ខ្ញុំពិតជារីករាយត្រេកអរនិងសរសើរដោយសុទ្ធចិត្តចំពោះការខិតខំប្រឹងប្រឹងរបស់លោកក្នុងវិស័យអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ។
ខ្ញុំបានអានវណ្ណកម្មរបស់លោកជាច្រើនកន្លងមក តាមរយៈអំណោយស្នាដៃរបស់លោក ដែលផ្ញើមកជូនខ្ញុំនៅស្រុកបារាំង និងការជូនខ្ញុំដោយផ្ទាល់ ក្នុងគ្រាដែលខ្ញុំចេញចូលក្រុងភ្នំពេញក្នុងមាតុភូមិកម្ពុជានារយៈពេលជិតដប់ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ។
ខ្លឹមសារនៃចំណារតាមរយៈវណ្ណកម្មរបស់អ្នកនិពន្ធនីមួយៗ ក៏អាចជាផ្នែកមួយនៃការឆ្លុះបញ្ចាំងដល់អត្តភាពរបស់ម្ចាស់ស្នាដៃផងដែរ។ ទោះយ៉ាងណា ការស្គាល់ជនណាម្នាក់ដោយសំណេរ ពុំគ្រប់គ្មាននោះទេ ព្រោះអក្សរ ភាគច្រើន នរណាៗក៏អាចសរសេរបានដែរ។ ប៉ុន្តែ ធម្មជាតិចរិតពិតខាងក្រៅ និង ស្នាដៃនៃកវីនិពន្ធ អាចជារឿងដោយឡែកមួយទៀត ក៏អាចថាបាន។
ចំពោះខ្ញុំ ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងទឹកដៃរបស់លោក យូ សុភា និងផ្តល់តម្លៃខ្ពស់ចំពោះទឹកដមនៃសំណេររបស់លោក ហើយជាពិសេសគឺខ្ញុំគោរពដល់ចំណេះចេះដឹង ការដឹងខុសត្រូវ សីលធម៌ គុណធម៌ សម្តីសុភាពរាបសារ និងចរិតរម្យទមបញ្ញាវន្តរូបនេះ។
គ្រានេះ ខ្ញុំចង់នាំអារម្មណ៍មិត្តអ្នកអានគេហទំព័របស់ខ្ញុំ អានបទវិភាគរបស់ លោក កែវ ឈុន និងរឿងខ្លីរបស់លោក យូ សុភា ដូចខាងក្រោម៖
បទវិភាគលើ«រឿងជំទាវកាកី»
ដោយ កែវ ឈុន
ដកស្រង់ចេញពីមជ្ឈមណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
រឿងជំទាវកាកី ជាប្រលោមលោកខ្នាតខ្លីមួយ តែងនិពន្ធឡើងដោយសាស្ដ្រាចារ្យអក្សរសាស្ដ្រខ្មែរឈ្មោះ យូ សុភា។ នៅក្នុងសាច់រឿង អ្នកនិពន្ធបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីយុវជនម្នាក់ឈ្មោះសុចិត្រ។ សុចិត្រមានរូបរាងសង្ហា មុខស្រស់ ប្រកបដោយគុណធម៌ខ្ពស់ជានិសិត្សនៃមហាវិទ្យាល័យជាន់ខ្ពស់។ សុចិត្ររើសបានកាបូបលុយតូចមួយ មានលុយជាច្រើនដុល្លារ មានចិញ្ចៀនពេជ្រ ខ្សែកមាសយ៉ាងមានតម្លៃទៀតផង នៅក្នុងកាបូបក៏មានអាសយដ្ឋាននៅក្នុងនោះដែរ។
បានលុយមាសពេជ្រ សុចិត្រត្រេកអរណាស់ យកលុយទៅឲ្យមីងស៊ីចាន់ជាម្ដាយ ដែលកំពុងដេកឈឺរាំរៃ នៅក្នុងផ្ទះខ្ទមដ៏រខេករខាកមួយ។ មីងស៊ីចាន់ ថ្វីត្បិតតែគាត់មានសភាពក្រីក្រ តោកយ៉ាកលំបាកពិតមែន ប៉ុន្ដែគាត់ជាមនុស្សម្នាក់បរិសុទ្ធទៀងត្រង់ ប្រកបដោយមេត្ដា ករុណាជាពន់ពេក គាត់កាន់សីលយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ប្រព្រឹត្ដអំពើសុចរិត សន្ដោសប្រោសប្រណី ឥតចេះខឹងនឹងអ្នកណាឡើយ មិនតែប៉ុណ្ណោះសោតគាត់ចេះថ្លឹងថ្លែងយល់ដល់ចិត្ដមនុស្សគ្រប់ៗគ្នានៅក្នុងសង្គម ដែលចេះសោកស្ដាយ ចេះឈឺចាប់ មានទុក្ខលំបាកដូចគ្នា។ មីងស៊ីចាន់ មិនព្រមយកលុយមាសប្រាក់ដែលសុចិត្ររើសបាននោះទេ មីងបានឲ្យសុចិត្រយកកាបូបលុយនោះ ទៅសងម្ចាស់គេវិញ។
សុចិត្រយកកាបូបទៅជូនម្ចាស់វិញដល់ផ្ទះ។ គឺជាផ្ទះរបស់លោកជំទាវម៉ារី ភរិយាឯកឧត្ដមម្នាក់។ ជួបមុខសុចិត្រភ្លាម លោកជំទាវរំភើបញាប់ញ័រក្នុងចិត្ដ ស្ទើរទប់អារម្មណ៍ពុំបាន។ លោកជំទាវសម្តែងនូវសេចក្ដីរាប់អាន រាក់ទាក់ យកចិត្ដទុកដាក់ ចំពោះកំលោះមុខស្រស់យើងជាក្រៃពេក។
សុចិត្រលាត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ លោកជំទាវមារី រសាប់រសល់វិលវល់ ខ្វាយខ្វល់រលឹកដល់កំលោះមុខស្រស់នេះជាខ្លាំង ហើយដោយស្វាមី មិនរវីរវល់ តែងចេញទៅរកសេចក្ដីសុខជាមួយស្រីក្មេងៗ ខាងក្រៅបាត់ៗផង។ អផ្សុកណាស់ អត់ទ្រាំលែងបាន ជំទាវកាកីក៏ធ្វើដំណើរទៅរកយុវជនសុចិត្រដល់ផ្ទះ។ ទៅដល់ផ្ទះសុចិត្រ ចំពេលដែលមីងស៊ីចាន់ បានលាចាកលោកនេះទៅហើយ។ ជំទាវមារីបានឧបត្ថម្ភ ជួយធ្វើពិធីបុណ្យសពម្ដាយសុចិត្ររហូតចប់កម្មវិធី ហើយដែលតាំងពីពេលនោះមក លោកជំទាវតែងតែចេញចូលផ្ទះកំលោះសុចិត្រជាញឹកញាប់ឥតដាច់។
ថ្ងៃមួយ ខណៈពេលដែលសុចិត្រកំពុងដោះអាវលែងខ្លួនទទេ បញ្ចេញសាច់ដ៏ខ្ចីល្ហក់របស់គេ លោកជំទាវបានឈរសម្លឹងមើល មិនប៉ព្រិចភ្នែក ទៅលើបុរសសង្ហា បណ្ដែតអារម្មណ៍ទៅឆ្ងាយសែនឆ្ងាយ ធ្វើឱ្យបុរសយើងមានការអៀនអន់ជាខ្លាំង។
លោកជំទាវកាកី បានជួយឧបត្ថម្ភទំនុកបំរុង ឱ្យកំលោះសុចិត្ររៀនយ៉ាងចេញមុខ រហូតមានពាក្យចចាមអារាមលេចឮពាសពេញ ធ្វើឲ្យដឹងឮរហូតដល់ទៅឯកឧត្ដមជាស្វាមី ដែលធ្វើឲ្យឯកឧត្ដមមានការខឹង ក្រេវក្រោធយ៉ាងខ្លាំង រហូតនាំបក្សពួក ទៅវាយធ្វើបាបកំលោះ សុចិត្រ ឲ្យរងរបួសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ លោកជំទាវម៉ារី បានខ្នះខ្នែងចេញថ្លៃព្យាបាលគ្រប់បែបយ៉ាង។ ថ្ងៃក្រោយមក មុខរបួសរបស់កំលោះ សុចិត្រក៏បានជា ជាធម្មតាឡើងវិញ។
ថ្ងៃមួយ លោកជំទាវបានទៅរកសុចិត្រឯផ្ទះរបស់គេ។ ពេលលោកជំទាវកំពុងយំឱបគ្នានឹងកំលោះសុចិត្រដោយក្ដីសោកសៅរំភើបញាប់ញ័រ យ៉ាងខ្លាំងក្រៃលែង។ ឯកឧត្ដមផល្លាជាស្វាមីចូលមកដល់ក្នុងហេតុការណ៍នេះ ទាញកាំភ្លើងខ្លីពីចង្កេះស្រែកសន្ធាប់ឡើងទាំងកំហឹងពេញដើមទ្រូង «មេស្រីកាកី ! មេស្រីចិត្ដចើក ! មេស្រីពស់វែក!» កាំភ្លើងលាន់សំឡេងផាំង..។
ជំទាវម៉ារីស្ទះយ៉ាងរហ័សទៅរងគ្រប់ជំនួសសុចិត្រ ហើយស្រែកយ៉ាងខ្លាំងថា៖ សុចិត្រ គេជាកូនបង្កើតរបស់យើងទេ!។ ឯកឧត្ដមភ្ញាក់ នឹងសំរែករបស់ភរិយា ហើយភ័យស្លុតចិត្ដឥតឧបមា។ គ្រប់កាំភ្លើងបានរត់ទៅទម្លុះស្មាលោកជំទាវ ធ្វើឱ្យលោកជំទាវ ដួសសន្លប់បាតស្មារតីតែម្តង។
ដោយធ្វើការសិក្សានៅក្នុងរឿងជំទាវកាកី យើងឃើញអ្នកនិពន្ធយូសុភា ខ្វល់ខ្វាយអំពីឋានៈ វណ្ណៈរបស់សង្គមមនុស្សដែលស្ថិតក្នុងភាពក្រីក្រលំបាកតោកយ៉ាក រស់នៅក្នុងអំពើសុចរិត យុត្ដិធម៌ មិនលោភ មិនចង់បានអ្វីដែលមែនជារបស់ខ្លួន ដូចមីងស៊ីចាន់ម្ដាយរបស់សុចិត្រជាដើម។ ល្ខោនស្នេហាដែលលោកជំទាវម៉ារី បានសំដែងធ្វើជាស្និទ្ធស្នាលជាមួយកំលោះសុចិត្រដែលមានអាយុអាចធ្វើជាកូនបាន ធ្វើឲ្យឯកឧត្ដម ស្វាមីលោកជំទាវ ដែលចូលចិត្ដដើរលេង រកស្រីក្មេងៗក្រៅផ្ទះ វង្វេងស្មារតី ឈឺចិត្ដរហូតខ្វះសតិសម្បជញ្ញៈ ហ៊ានប្រព្រឹត្ដនូវអំពើឧក្រិដ្ឋកម្មទៀតផង ហើយគឺជាបទសិក្សាមួយដល់គូស្វាមីភរិយាទូទៅឲ្យបានដឹងថា ការក្បត់ចិត្ដគ្នាបែបនេះ វាមានការឈឺចាប់ដល់កម្រិតណា។ ត្រង់វគ្គនេះ អ្នកនិពន្ធយូសុភា បានលើកយកមកសរសេរចំៗតែម្តង នៅពេលដែលដាក់ឲ្យតួអង្គលោកជំទាវម៉ារីនិយាយទៅកាន់ស្វាមីថា៖
លោកបងចេះមានចិត្ដ និងបេះដូងឈឺចាប់ដែរទេ កាលដែលលោកបងឃើញភរិយា ទៅស្និទ្ធស្នាលជាមួយប្រុសកំលោះដែលធ្វើជាកូនរបស់ខ្លួនបាននោះ?។ ឆ្លងកាត់នូវការពិសោធន៍នេះ បើលោកបងមានបេះដូងឈឺចាប់ អាម៉ាស់យ៉ាងណា លោកបងក៏គួរទទួលគិតផងថា ខ្ញុំនេះ ក៏មានបេះដូងឈឺចាប់ដូចលោកបង ឬច្រើនជាងការឈឺចាប់របស់លោកបងទៀតផង។ ទង្វើរបស់លោកបងទៅលើស្រីក្មេងៗ អាយុស្រករ កូនស្រីខ្លួនយ៉ាងណាខ្លះនោះ លោកបងគួរតែជ្រាបខ្លួនឯងច្បាស់ហើយ។ ខ្ញុំមិនដែលប្រឆាំងទេ គឺខ្ញុំបានរស់ដោយគ្រាំគ្រាជាទីបំផុត។ លោកបងក៏មិនធ្លាប់បានទទួលនូវពាក្យដំនៀលអ្វីពីរូបខ្ញុំដែរ គឺមានតែខ្ញុំវិញទេដែលជាស្រីចិត្ដកាកីនោះ!។
«រឿងជំទាវកាកី» គឺជាប្រលោមលោកខ្នាតខ្លីមួយ មានអត្ថរសយ៉ាងជ្រាលជ្រៅក្នុងសង្គមខ្មែរ។ អ្នកនិពន្ធ យូសុភា បានប្រើវិធីសាស្រ្ដនិពន្ធយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ មានទេពកោសលខ្ពស់អស្ចារ្យ គឺតែងបង្កើតឈុតឆាកនៃសាច់រឿង ធ្វើឲ្យអ្នកអានទាំងឡាយ អានយ៉ាងជក់ចិត្ដ គិតថាកំពុងតែអានប្រលោមលោកដ៏ធំ វែងអន្លាយមួយ។ អ្នកនិពន្ធ រហស្សនាមថា «ជំទាវកាកី» ស្ដាប់ភ្លាមយើងវាយតម្លៃបានយ៉ាងពិតប្រាកដថា វាជាសាច់រឿង ស្រីប្ដូរផ្លាស់ ស្រីមិនស្កប់នឹងតណ្ហា ស្រីមិនស្កប់នឹងប្រុស ស្រីចើក ស្រីសាវា ស្រីពស់វែក ស្រីកាកី ទំនងនេះឯង ព្រោះថា៖
«រឿងកាកី» ជារឿងស្ដី ពីស្រ្ដីចិត្ដចើកសាវា មានប្ដីមួយហើយមួយទៀត មិនចេះស្កប់ស្កល់ ត្រូវបានលើកយកមកធ្វើបទសិក្សាក្នុងអក្សរសីល្ប៍ខ្មែរគ្រប់ៗជំនាន់។ ហេតុនេះ «រឿងកាកី» បានជ្រួតជ្រាប ស្ទើរគ្រប់មជ្ឈដ្នានក្នុងសង្គមអក្សរសីល្ប៍ខ្មែរ រហូតដល់អ្នកស្រុក អ្នកភូមិ កូនក្មេងតូចតាចទាំងឡាយផង ថាបើនរណាម្នាក់មានចិត្ដសាវា ប្តូរផ្លាស់មិនចេះស្កប់ អ្នកស្រុក អ្នកភូមិតែងដៀលជេរថា «មេកាកី ឬ ស្រីកាកី» ហើយថែមទាំងមានជេរប្រុសៗ «អាកាកី ឬប្រុសកាកី» ទៀតផងដែរ។
ខ្សែរឿង ឈុតឆាក ការសន្ទនា រវាងតួអង្គនិមួយៗ អ្នកនិពន្ធបានបង្កប់នូវអាថ៌កំបាំងដ៏ជ្រាលជ្រៅ វាគឺជាអាថ៌កំបាំង ដែលអ្នកអានស្រមៃដៅ នឹកគិតទៅលើអត្ថន័យមួយផ្សេងទៀត។ ស្នេហាលោកជំទាវម៉ារី ដែលមានចំពោះកំលោះសុចិត្រដែលអ្នកអានគិតថា ជាស្នេហាភ្លើតភ្លើន របស់នារីម្នាក់ដែលត្រូវប្ដីនាងមិនរវីរវល់ ត្រូវអ្នកនិពន្ធលាតត្រដាងពញ្ញាក់អារម្មណ៍អ្នកអានឲ្យលន្លង់លន្លោច ស្ទើរទប់ទឹកភ្នែកពុំបាន ធ្វើឲ្យអត្ថរសនៃសាច់រឿងទាំងមូល ពីរោះជាប់ចិត្ដ នឹកស្ងើចសរសើរដល់អ្នកនិពន្ធរកទីបំផុតគ្មាន៕
រឿង ជំទាវកាកី
រក្សាសិទ្ធិ
ដោយ យូ សុភា
ថ្ងៃនេះសុចិត្រ ត្រឡប់ពីមហាវិទ្យាល័យមកផ្ទះវិញទាំងទឹកមុខសប្បាយរីករាយចម្លែក ខុសប្លែកពីធម្មតា។ ឃើញដូច្នេះមីងស៊ីចាន់ ដែលកំពុងសំរាននៅលើគ្រែសួរទៅសុចិត្រ៖
– ថ្ងៃនេះមើលទៅកូនដូចជាសប្បាយរីករាយចម្លែកម៉្លេះ មានរឿងអីកូន?
សុចិត្រសើចស្រស់៖
– បាទម៉ែ ! ពេលកូនចេញពីរៀន កូនរើសបានកាបូបយួរតូចមួយ…ក្នុងកាបូបនោះមានប្រាក់ច្រើនណាស់ម៉ែ ហើយថែមទាំងមានខ្សែក និងចញ្ចៀនពេជ្រទៀតផង!
ថារួចសុចិត្រ ក៏ប្រញាប់បើកកាបូបរបស់គេរួចយកកូនកាបូបតូចដ៏ស្រស់ស្អាតមួយមកបង្ហាញអ្នកមីងស៊ីចាន់។ សុចិត្របើកកាបូបយកប្រាក់ និងខ្សែក ចិញ្ចៀនពេជ្រមកបង្ហាញម្ដាយ។
– ប្រាក់រាប់រយដុល្លារណាម៉ែ មើលចុះម៉ែ! នេះចិញ្ចៀន និងខ្សែក! តម្លៃមិនថោកទេ!
សុចិត្រហុចកាបូបប្រាក់ ខ្សែក និងចិញ្ចៀនទៅឲ្យម្ដាយ។ អ្នកមីងទទួលពីកូនប្រុសមកកាន់ រួចពិនិត្យមើល…បន្ដិចមកទើបពោលទាំងទឹកមុខក្រៀមក្រំមិនសប្បាយចិត្ដ៖
– ម្ចាស់នៃទ្រព្យមិនដឹងជាគ្នាត្រូវកើតទុក្ខប៉ុណ្ណាទេ ពេលនេះកំពុងតែមានរឿងនៅក្នុងគ្រួសារផងក៏មិនដឹង…
សុចិត្រ ញញឹមរាងស្ងួតរួចទំលាក់ខ្លួនចុះអង្គុយលើគ្រែក្បែរម្ដាយទាំងស្រដី៖
– ប្រាក់នេះអាចយកម៉ែទៅព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យបានហើយ ទេវតាលោកពិតជាជួយម៉ែហើយ !
សំដីកូនប្រុស ធ្វើឲ្យមីងស៊ីចាន់គ្រវីក្បាលរួចចាប់បដិសេធ៖
– មិនអាចធ្វើអីចឹងបានទេកូន?
សុចិត្របញ្ជាក់សួរទាំងបើកភ្នែកធំៗ
– ហេតុអីមិនបានម៉ែ?
អ្នកមីងស៊ីចាន់ញញឹមស្ងួត
– គ្រួសារយើងថ្វីត្បិតតែក្រពិតមែនហើយក៏ ប៉ុន្ដែគ្រួសាររបស់យើងពុំដែលចង់បាននូវអ្វីដែលមិនមែនកើតពីកម្លាំងផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ … កូនយកវាទៅប្រគល់ឲ្យម្ចាស់គេវិញចុះ !អត្ដសញ្ញាណប័ណ្ណក៏មាននៅក្នុងកាបូបនេះដែរ។
– នេះមិនមែនជាទ្រព្យដែលយើងទៅលួចឆក់ប្លន់ពីគេឯណា។ យើងរើសបានទេតើ មិនបាច់ព្រួយទេម៉ែ!
– កូនត្រូវតែគិតឲ្យបានវែងឆ្ងាយជាងនេះកូនត្រូវតែគិតដល់ម្ចាស់ទ្រព្យ ប្រសិនបើរឿងនេះត្រូវធ្លាក់មកលើគ្រួសាររបស់យើងៗច្បាស់ជាពិបាកស្លាប់ហើយម៉ែមិនអាចសោយសុខលើទុក្ខរបស់អ្នកដទៃបានទេ។ ធ្វើតាមម៉ែចុះកូនម្ចាស់ទ្រព្យគេនឹងជ្រះថ្លានូវអំពើបរិសុទ្ធនៃយើង។
សុចិត្រកំលោះរាងសង្ហាមុខស្រស់ទទួលបញ្ជារបស់ម្ដាយទាំងអាការស្ទាក់ស្ទើរចិត្ដ។ ល្ងាចនេះ សុចិត្រធាក់កង់តិចៗតាមផ្លូវតំបន់ទំនប់ទួលគោក។សុចិត្របញ្ឈប់កង់នៅចំពីមុខផ្ទះវិឡាដ៏ធំស្កឹមស្កៃមួយ។ គេឈរអោបដៃបន្ដិច ទើបដាច់ចិត្ដចុចកណ្ដឹងហៅម្ចាស់ផ្ទះ។ អ្នកបំរើស្រីចំណាស់ម្នាក់ចេញមកបើកទ្វារឲ្យសុចិត្រ។ យល់ពីបំណងរបស់សុចិត្រ ហើយអ្នកបំរើក៏នាំមុខសុចិត្រទៅរកម្ចាស់ស្រី ដែលកំពុងអង្គុយកើតទុក្ខនៅលើទោងចំហៀងគេហដ្ឋាន។
– ជំរាបសួរអ្នកមីង!
អ្នកស្រីញញឹមព្រមទាំងសម្លឹងមុខសុចិត្ររាងភ្លឹកបន្ដិច ទើបស្រដីតប៖
– ចាស! ក្មួយជាមិត្ដភក្ដិ និតា កូនស្រីមីងមែនទេ! ?
– បាទទេ ! ខ្ញុំឈ្មោះសុចិត្រ… ខ្ញុំមកនេះមានការសំខាន់គឺយកកាបូបមកប្រគល់ជូនអ្នកមីងវិញ។
សុចិត្រយកកាបូបយួរពីក្នុងកាបូបស្ពាយរបស់គេ ប្រគល់ទៅជូនលោកជំទាវម៉ារីរួមជាមួយសំដី៖
– កាបូបនេះ ខ្ញុំរើសបានក្នុងបរិវេណសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញកាលពីព្រឹកមិញ..
លោកជំទាវម៉ារី ទទួលកាបូបពីសុចិត្រទាំងសេចក្ដីត្រេកអរ។ លោកជំទាវហុចប្រាក់មួយចំនួនទៅឲ្យសុចិត្រ តែត្រូវសុចិត្របដិសេធយ៉ាងដាច់អហង្ការ។ លោកជំទាវចោទសួរ៖
– ហេតុអ្វីទៅក្មួយ?
– ម៉ែខ្ញុំជាអ្នកកាន់សីល គាត់មិនចង់បានការតបស្នងទេ។គាត់ចង់ឲ្យម្ចាស់ទ្រព្យទទួលទ្រព្យវិញដោយក្ដីជ្រះថ្លា ម៉ែរបស់ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្ដណាស់ទៅហើយ។ខ្ញុំគិតថាជំរាបលាអ្នកមីងទៅសិនហើយ។
– យី ! ម៉េចក៏ប្រញាប់ម្ល៉េះក្មួយ?
-បាទ ខ្ញុំប្រញាប់ទៅទិញថ្នាំ ព្រោះម៉ែខ្ញុំកំពុងឈឺធ្ងន់សម្រាក់នៅផ្ទះតែម្នាក់ឯង។
លោកជំទាវមានប្រសាសន៍ឃាត់ដំណើររបស់សុចិត្រ
– ឈប់សិនក្មួយ! បើមិនយល់ទាស់ទេ? មីងសុំអាសយដ្ឋានរបស់ក្មួយផង តើបានទេ? ដើម្បីឲ្យមីងបានស្គាល់រាប់អានម្ដាយរបស់ក្មួយផង។
សុចិត្រញញឹមចំពោះសន្ដានចិត្ដមិនប្រកាន់រិករបស់លោកជំទាវកត់អាសយដ្ឋានឲ្យលោកជំទាវម៉ារីរួច គេក៏ប្រញាប់ចេញទៅ។ថ្ងៃអាទិត្យនេះលោកជំទាវម៉ារីបានឲ្យសូហ្វ័រជូនរថយន្ដមករកផ្ទះរបស់សុចិត្រនៅម្ដុំវិទ្យាល័យសាមគ្គី។លោកជំទាវម៉ារីបញ្ចាឲ្យសូហ្វ័រឈប់នៅពីមុខផ្ទះតូចមួយដែលមានដោតទង់ក្រពើនៅពីមុខ។ លោកជំទាវចុះពីរថយន្ដហើយដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះឃើញកំលោះសុចិត្រកំពុងតែក្រាបយំឱបសពម្ដាយ ឃើញវត្ដមានរបស់លោកជំទាវសុចិត្រក៏ចេញមករាក់ទាក់ដោយក្ដីគោរព។ លោកជំទាវបានជួយឧបត្ថម្ភក្នុងពិធីបុណ្យរហូតចប់សព្វគ្រប់ រួមទាំងបុណ្យសំរាប់ប្រាំពីរថ្ងៃផងដែរ។
ថ្ងៃនេះ សុចិត្រ បានរៀបចំសំអាតផ្ទះសំបែងឲ្យមានរបៀបរៀបរយនិងសណា្តប់ធ្នាប់ឡើងវិញ។ លោកជំទាវសម្លឹងមើលទាំងចិត្ដកំពុងរិះគិតនិងមិនដាក់ភ្នែកទៅលើបុរសសង្ហាសុចិត្រ ដែលខណៈនេះកំពុងដោះអាវលែងខ្លួនទទេបញ្ចេញសាច់ដ៏ខ្ចីល្ហក់របស់គេ។ សុចិត្រឃើញលោកជំទាវសម្លឹងដោយក្រសែភ្នែកចឡែកដូច្នេះ គេហាក់ដូចជាមានអារម្មណ៍មិននឹងនរក្នុងខ្លួនទើបគេស្រដីឡើងដើម្បីសាងនូវបរិយាកាសថ្មី។
– ខ្ញុំបាទសូមអរគុណចំពោះលោកជំទាវខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំពុំដឹងជាមានអ្វីតបស្នងសងគុណដល់លោកជំទាវវិញទេ!
– មិនថ្វីទេក្មួយ! នេះរាប់ថា ជាការតបស្នងនូវសន្តានចិត្តដ៏ល្អរបស់ម្តាយក្មួយនិងក្មួយចុះ។
– ខ្ញុំទើបតែដឹងនៅមុនពេលដែលម្ដាយខ្ញុំជិតដាច់ខ្យល់ស្លាប់ទេថា ខ្ញុំនេះមិនមែនជាកូនបង្កើតរបស់គាត់ទេ។ គាត់រើសខ្ញុំបានកាលនៅថ្ងៃរំដោះក្នុងឆ្នាំ១៩៧៩កាលនោះខ្ញុំមានអាយុប្រហែលជាពីរឆ្នាំតែប៉ុណ្ណោះ។
បញ្ចាប់ពំនោលនេះ កំលោះសង្ហាដកដង្ហើមធំមួយយ៉ាងវែងសំដែងឲ្យឃើញច្បាស់នូវសេចក្ដីព្រួយចំបែងចិត្ដស្ថិតនៅចំពោះមុខលោកជំទាវដែលកំពុងសម្លឹងរូបអ្នកមិនដាក់ភ្នែក។ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក លោកជំទាវម៉ារីឧស្សាហ៍ចេញចូលផ្ទះកំលោះរូបស្រស់របស់យើងមិនសូវជាលស់ពេលឡើយ។ លោកជំទាវបានផ្គត់ផ្គង់ប្រាក់កាស សំភារសិក្សាថែមទាំងទិញម៉ូតូគុបមួយគ្រឿងដើម្បឲ្យគេបានជិះទៅរៀននៅសាលាសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញទៀតផង។
អំពើល្អរបស់លោកជំទាវចំពោះសុចិត្របានកើតជារឿងចចាមអារាមយ៉ាងខ្លាំង ហើយរហូតដំណឹងនេះបានលេចឮដល់ឯកឧត្ដម ផល្លា ដែលជាស្វាមី។ យប់នេះ ឯកឧត្ដមកំពុងតែដំឡើងសរសៃកដាក់ភរិយាទាំងកែវភ្នែកក្រេវក្រោធ។
– ប្រាប់ឲ្យត្រង់មកថា អាក្មេងប្រុសនោះជានរណា? ខ្ញុំដឹងថា ឯងផ្គត់ផ្គង់វាសំបើមណាស់!
– អ្វីដែលខ្ញុំធ្វើទៅលើគេ គឺក្នុងនាមជាមនុស្សធម៌ស្រោចស្រង់យុវជនកំព្រាម្នាក់ ឲ្យរួចចាកផុតពីភាពលំបាកវេទនាតែប៉ុណ្ណោះ។
– ចុះក្មេងកំព្រាមួយគំនរគរគោកម៉េចក៏មិនទៅជួយពួកគេផងទៅ? ឬក៏ឃើញវាសង្ហា នៅក្មេង ហើយចង់យកវាធ្វើជាសហាយ?
លោកជំទាវមារីគ្រវីក្បាលស្រដីទាំងហួសចិត្ដ។
– សូមកុំមានប្រសាសន៍ឲ្យខ្ញុំហួសហេតុពេក! ក្មេងនោះខ្ញុំអាចបង្កើតបានណា។
ឯកឧត្ដមផល្លា ញញឹមបង្កប់ពិសពុល។
– កុំឲ្យខ្ញុំចាប់បាន ប្រយ័ត្នឲ្យមែនទែនណា កុំផ្ដេសផ្ដាសឲ្យសោះ។
បញ្ចប់សំដី ឯកឧត្ដមក៏ចុះទៅខាងក្រោម រួចឲ្យសូហ្វ័របញ្ជារថយន្ដ ជូនទៅកន្លែងចាស់ដែលជាទីសុខសាន្ដនៃកាមារម្មណ៍។
– ក្មេងម្នាក់នោះមានរបួសជាស្នាដៃរបស់បងតើមែនទេ?
ឯកឧត្ដមឆ្លើយដោយព្រងើយកន្ដើយ។
– ត្រូវហើយ! នេះគ្រាន់តែជាមេរៀនលើកទីមួយប៉ុណ្ណោះ ថ្ងៃក្រោយអាចនឹងអស់ជីវិត។
-លោកនេះអាក្រក់ខ្លាំងណាស់។ យល់តែពីចិត្តខ្លួនឯង។ គ្មានមេត្តាធម៌បន្តិចណាសោះ។
ឯកឧត្ដមមិនខ្ចីឆ្លើយតបទៀត ព្រោះខ្លាចខូចអារម្មណ៍ហើយក៏ចាកចេញទៅ ទុកឲ្យភរិយានៅឈរទួញយំឯកា។ កន្លះខែក្រោយមករបួសសុចិត្រ ក៏បានជាសះស្បើយឡើងវិញក្រោមការជួយយកចិត្ដទុកដាក់ខ្ពស់ពីលោកជំទាវម៉ារី ចំពោះរូបគេ។ ខណៈនេះលោកជំទាវ និងកំលោះសុចិត្រកំពុងយំឱបគ្នាដោយក្ដីរំភើប។ឯកឧត្ដមផល្លាក៏ចូលមកដល់ ហេតុការណ៍នេះហើយស្រែកសន្ធាប់ឡើងទាំងកំហឹងពេញដើមទ្រូង។
– មេស្រីកាកី ! មេស្រីចិត្ដចើក ! មេស្រីពស់វែក!
បញ្ចប់សំដីកំហឹងនេះភ្លាម ឯកឧត្ដមដកកាំភ្លើងពីចង្កេះមកបាញ់សុចិត្រ តែត្រូវលោកជំទាវស្ទុះយ៉ាងរហ័សមករងគ្រាប់ជំនួសសុចិត្ររួមនឹងសំរែក។
– សុចិត្រ គេជាកូនបង្កើតរបស់យើងទេ!…
ឯកឧត្ដមភ្ញាក់ចំពោះសម្រែករបស់ភរិយា រួមនឹងគ្រប់កាំភ្លើងដែលកំពុងបៀមជាប់សាច់ស្មាខាងស្ដាំរបស់លោកជំទាវជាភរិយា។ លោកជំទាវ ខំទប់ស្មារតីឲ្យរឹង ហើយលាត់អាវរបស់សុចិត្របង្ហាញស្នាមខ្មៅមួយដ៏ធំនៅលើស្មាខាងស្ដាំរបស់សុចិត្រឲ្យស្វាមីបានឃើញ។
– បងមើលខ្នៅនេះ! ហើយបងមើលមុខមាត់រូបរាងរបស់គេទៅគឺមិនខុសពីបងនៅកំលោះទេ! ម៉្យាងទៀតឈាមរបស់សុចិត្រនិងឈាមរបស់បងជាឈាមប្រភេទតែមួយទៀតផង។
វាចាបានប៉ុណ្ណេះ លោកជំទាវក៏សន្លប់បាត់ស្មារតីទៅ។ ឯកឧត្ដមក៏បញ្ជាឲ្យពេទ្យប្រញាប់យកភរិយារបស់លោកទៅសង្រ្គាះជាបន្ទាន់។ មួយរយៈក្រោយមក របួសលោកជំទាវម៉ារីក៏បានជាសះស្បើយដូចដើមវិញ។ ឯកឧត្ដមដើរចូលមកជិតឈរក្បែរភរិយា ដែលខណៈនេះលោកជំទាវកំពុងតែឈរបណ្ដែតអារម្មណ៍ទៅឆ្ងាយសែនឆ្ងាយនៅជាន់ទីបីនៃភូមិគ្រឹះ។ ឯកឧត្ដមមានប្រសាសន៍៖
-ម៉ាក់វា ឲ្យខ្ញុំសូមទោសផង ព្រោះខ្ញុំដឹងសោះថា សុចិត្រ គេជាកូនរបស់យើង។
ម៉េចក៏ម៉ាក់វាពុំប្រាប់ខ្ញុំតាំងពីដំបូងចាំបាច់លាក់បាំងរហូតធ្វើឲ្យកើតមានរឿងដូច្នេះតើធ្វើដូច្នេះមានប្រយោជន៍អ្វី? គឺបានត្រឹមតែទទួលរងនូវក្ដីអាម៉ាស់ និងការឈឺចាប់ប៉ុណ្ណោះ។
លោកជំទាវដកដង្ហើមធំបន្ដិច ទើបមានប្រសាសន៍ទាំងកែវភ្នែកបាញ់ឆ្ពោះទៅឆ្ងាយសែនឆ្ងាយ។
– អ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើទៅនេះគឺជាគ្រឿងដើម្បីធ្វើការដកពិសោធនិងវាស់ស្ទង់ពីដួងចិត្ដរបស់លោកបងមើលថា តើលោកបងចេះមានចិត្ដនិងបេះដូងឈឺចាប់ដែរទេ កាលដែលលោកបងឃើញភរិយាទៅស្និទ្ធស្នាលជាមួយប្រុសកំលោះ ដែលធ្វើជាកូនរបស់ខ្លួនបាននោះ?
មកដល់ត្រឹមនេះ ទឹកភ្នែកលោកជំទាវក៏ចាប់ស្រក់មកឯងៗ ស្ងាត់បន្ដិច ទើបលោកជំទាវបន្ដមានប្រសាសន៍ទៀតថា៖
– ឆ្លងកាត់នូវការពិសោធន៍នេះ បើលោកបងមានបេះដូងឈឺចាប់អាម៉ាស់យ៉ាងណាលោកបងក៏គួរទទួលគិតផងថា ខ្ញុំនេះក៏មានបេះដូងឈឺចាប់ ដូចលោកបងឬច្រើនជាងការឈឺចាប់របស់លោកបងទៀតផង។ ទង្វើរបស់លោកបងទៅលើស្រីក្មេងៗ អាយុស្រករកូនស្រីខ្លួនយ៉ាងណាខ្លះនោះ លោកបងគួរតែជ្រាបខ្លួនឯងច្បាស់ហើយ។ ខ្ញុំមិនដែលប្រឆាំងទេ គឺខ្ញុំបានរស់ដោយគ្រាំគ្រាជាទីបំផុត។ លោកបងក៏មិនធ្លាប់បានទទួលនូវពាក្យដំនៀលអ្វីពីរូបខ្ញុំដែរ គឺមានតែខ្ញុំវិញទេដែលជាស្រីចិត្ដកាកីនោះ។
លោកជំទាវ យកកូនកន្សែងជូតទឹកនេត្រាកំសត់ រួចងាកមុខមកសំលឹងមុខស្វាមី ទើបពោលបន្ដ៖
– ថ្ងៃរំដោះពួកយើងរត់កាត់គ្រាប់ផ្លោង គ្រាប់កាំភ្លើងរំសេវព្រាត់ប្រាស់កូនគួរឲ្យវេទនា។ ឆ្លងកាត់សេចក្ដីលំបាកក្នុងរយពេលនេះ យើងធ្លាប់បានសច្ចាស្បថស្បែនឹងគ្នាថា ស៊ូរួមស្លាប់រស់នឹងគ្នា ស្មោះត្រង់នឹងគ្នាលុះអស់ជីវិត។ មិននឹកស្មានថា ខ្ញុំត្រូវរស់ដោយរកាំចិត្ដ លេបទឹកភ្នែកខ្លួនឯងដោយសារខ្វះសុភមង្គលផ្លូវចិត្ដនៅក្នុងគ្រួសារទៅវិញសោះ?។
ឯកឧត្ដមដកដង្ហើមធំសំដែងការព្រួយចិត្ដ៖
– ខ្ញុំគ្មានពាក្យអ្វីសំរាប់និយាយក្រៅពីការសូមអភ័យទោសពីម៉ាក់វានូវទង្វើខុសឆ្គងកន្លងមក ដែលខ្ញុំបានសាងនោះទេ!ដោយសារកំហឹងខ្ញុំប៊ិសតែនឹងធ្វើឲ្យម៉ាក់វាស្លាប់ទៅហើយ។
ខណនោះ កំលោះសុចិត្រ និង នីតាជាប្អូនស្រីក៏ចូលមកដល់ទាំងទឹកមុខញញឹមមកកាន់មាតាបិតាទាំងពីរប្រាណ។ ឯកឧត្ដមទាញកាយកូនប្រុសមកអោបបញ្ជាក់នូវចិត្ដរំភើប។ នីតានិយាយឡើង៖
– កូនត្រេកអរណាស់ ! កាលបើឃើញលោកប៉ា អ្នកម៉ាក់ស្រឡាញ់គ្នាត្រូវគ្នាវិញកូនទៅរៀនបានស្ងប់ចិត្ដហើយហើយក៏លែងឈឺនៅថ្នាក់រៀនទៀតដែរ។
ឯកឧត្ដមអង្អែលក្បាលបុត្រីថ្មមៗ ហើយមានប្រសាសន៍៖
– រឿងនេះពិតជាព្រហ្មលិខិតមែន ព្រោះតែកូនឧស្សាហ៍ឈឺសន្លប់នៅមហាវិទ្យាល័យទើបធ្វើឲ្យម៉ាក់របស់កូនទៅមើលកូនហើយក៏ត្រូវជុះបាត់កាបូបដែលកាបូបនោះត្រូវធ្លាក់លើដៃរបស់សុចិត្រ។
លោកជំទាវញញឹមទាំងស្រដី៖
– កូនៗរបស់យើងធំហើយ!អូនចង់ឲ្យការជួបជុំនេះមានន័យរហូតតទៅដើម្បីរស់នៅទទួលបាននូវសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរពីសង្គមដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាតែងតែផ្ដល់តម្លៃ។
ឯកឧត្ដមទាញកាយភរិយាមកអោបថ្នមៗនៅក្រោមក្រសែភ្នែកនៃបុត្រាបុត្រីដែលមានអត្ថន័យរំភើបនិងពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីសង្ឃឹម និងជឿជាក់មុតមាំថាសុភមង្គលនៃជីវិតគ្រួសារនេះ នឹងស្ថិតស្ថេរជានិច្ចតរៀងទៅ៕
ក.ក.ន. ៖ ជាចុងក្រោយ ខ្ញុំអរគុណលោកកែវ ឈុនដែលអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំស្រង់ទំព៏័រនេះមកផ្សាយក្នុងគេហទំព័ររបស់ខ្ញុំ និងអរគុណយុវអ្នកនិពន្ធ ហេង ឧត្តម
ផងដែរដែលបានជួយសម្រួលដល់កិច្ចការផ្សាយនេះ៕
អ្នកនិពន្ធ ប៉ិច សង្វាវ៉ាន សូមស្វាគមន៍ 